Pancratius Veteranen 1 – VVC Veteranen 1 4-4

Het wedstrijdverslag van vorige week, het eerste sinds mensenheugenis, had nogal wat losgemaakt, zo bleek tijdens de midweekse training en ook op de wedstrijddag. Overwegend positieve feedback, wat natuurlijk niet verwonderlijk is na een winstpartij en zoveel lovende woorden van ondergetekende. Met het beoogde resultaat ook, want afgelopen zaterdag vochten we ons knap terug van een 1-4 achterstand naar een verdiend gelijkspel.

Maar niet iedereen was enthousiast over het verslag. Vroeger – ik zal maar zeggen in tijd van het Kontakt – kon je schrijven wat je wilde. Er was slechts een handjevol mensen dat het las, maar sinds alles maar open en bloot op het wereldwijde web staat, verspreidt het nieuws zich als een lopende vuurtje tot in alle uithoeken van de wereld. Op zich nog niet zo erg,maar het wordt ook steeds makkelijker om anoniem te klagen.

Zo ontving ik een dreigtweet van de speler die vorige week zijn zaterdagmiddag had opgeofferd om als invaller zijn meters te maken in de spits bij ons. Als ik deze week wéér niet over hem zou schrijven zou hij de trekker – in tegenstelling tot vorige week in het vijandelijk strafschopgebied van Martinus –, ik citeer 'alsnog overhalen'. Omdat ik graag eieren voor mijn geld kies en me ook een beetje schaam, bied ik mijn excuses aan. Remco, fijn dat je er vorige week bij was en ook fijn dat je deze week – ondanks het “incidentje”, gewoon aan de zijlijn stond. Top, helemaal goed, zeg maar, zou Edwin Kas zeggen!

Ook de tegenstander leest mee in deze tijd, zo bleek. In een intimiderende mail eiste grensrechter Martin Us dat ik hem alsnog zou noemen als de meest briljante hulpscheidsrechter van de hele veteranencompetitie. Bij deze Martin Us, ik heb het nog even nagevraagd bij Mathieu, maar die vond bij nader inzien je beoordelingsvermogen bij alles 23 twijfelgevallen BRILJANT.

Verder ontving ik een tweet van een persoon uit Vogelenzang die verder anoniem wenst te blijven, maar die getuige zijn tweet 'not amused' was dat ik hem 'met mijn schrijfsels naar de schilderingen probeer te steken en de kroon op zijn werk wil afpakken en dat ik -mislukte geograaf – mag branden in de..' Geen idee wie het was,maar best bedreigend, dus ik ben blij dat een tweet maar 140 tekens mag bevatten.

Tenslotte ontving ik nog een keurige brief, netjes gefrankeerd met een postzegeltje van PostNL, met een hele reeks statistieken waaruit bleek dat de betreffende briefschrijver in de wedstrijd tegen Martinus zijn ploeg op 6 cruciale momenten in de wedstrijd had gehouden; twee keer met de rechterhand, één keer met de linkervoet, één keer met de pink van zijn linkerhand en één keer met zijn edele deel. En inderdaad, ik moet toegeven dat de Salad man ons vorige week in minuut 73 op onnavolgbare wijze in de wedstrijd hield na een verdedigend slippertje van ondergetekende die zijn tegenstander niet bij kon houden. Overigens ontving Salad man zelf ook nog een dreigtweet van Keesie, die dacht dat Salad de schrijver was van het verslag en gepikeerd was over enkele zinsnedes. Die dreigtweet is overigens door Sald man keurig uitgeprint, in een enveloppe gestopt, gefrankeerd en per post op mijn huisadres bezorgd, zodat ik nog vóór zaterdag passende veiligheidsmaatregelen kon nemen.

De wedstrijd van zaterdag was overigens een hele merkwaardige. Als je een penalty mist, een eigen doelpunt maakt; met rust 3-1 achterstaat en in de vijftigste minuut de 1-4 om je oren krijgt, dan mag het een wonder heten dat we de wedstrijd toch nog afsloten met een gelijkspel. De eerste treffer was het gevolg van het feit dat Dan vroeger te weinig met links heeft geoefend. Zo briljant als hij de bal normaliter weet te raken met rechts, zo belabberd raakte hij de harde voorzet vanuit het middenveld met met zijn linkervoet. Twee minuten later was het raak aan de andere kant. Mathieuradonna speelde in het strafschopgebied vier man volledig zoek om daarna beheerst af te schuiven op Ron. Ron die van tevoren al had besloten niet te lang in het veld te staan sloot, na twee halve kansen, vijftien succesvolle minuten af door het balletje langs de keeper te schieten.

D'r op en d'r over zou je denken, maar Daantje trof in het eigen strafschopgebied de voorbereidingen voor een schitterende 'bicycle kick' of zoals de Duitsers zeggen, een 'Fallrückzieher', maar de omhaal in eigen strafschopgebied om de bal weg te werken stierf in schoonheid, waarna de spits de bal eenvoudig achter de Saladman kon schieten. Toen de zeer goede spits van VVC een kwartiertje voor rust een prachtige strakke bal vanuit het middenveld schitterend ineens op de pantoffel nam en daarmee het eerste “echte” doelpunt op het scorebord zette, knakten we even. Met flink veel gemopper liepen we richting de kleedkamer voor de rust, die niet meer zoals vroeger – zeg maar, in de tijd dat het Kontakt nog verscheen – wordt opgeluisterd met een feestelijk en smakelijk kopje thee, maar met een laf bakkie limonade (kan dit anders Pancratiusbestuur?). Het halve elftal wilde zoals gewoonlijk weer een 'hellefie' rust pakken vanwege allerlei pijntjes die altijd net iets meer pijn doen dan wanneer je met 3-1 voorstaat. Het zinkende schip verlaten, zal ik maar zeggen, maar dat kan natuurlijk niet, want je moet de wedstrijd toch echt afmaken met minimaal acht man. Gelukkig bleken er nog elf man bereid te zijn de kousen nog een keer op te trekken/de handen uit de mouwen te steken/ de schouders er nog even onder te willen zetten/ de ijzers uit het vuur te halen/ het vuur uit de sloffen te lopen, et cetera. Die sterkhouders kregen echter direct na rust een nieuwe domper te verwerken. Paul en Bart stonden een beetje toe te kijken hoe de linksbuiten de bal met een onmogelijke “kan-nooit-bal” achterwaarts in het strafschopgebied bracht. Ook de Salad man dacht dat het nooit kon. Maar het kon dus wel. In de Jordaan kwam ik op een ruit van een woning in de Tweede Leliedwarsstraat eens een hele mooie poëtische spreuk tegen. Die luidde: “Iedereen dacht dat het onmogelijk was, totdat er iemand kwam die dat niet wist.” Het is mijn favoriete spreuk. En nu weet ik dus wie die “iemand” was; dat was de linksbuiten van VVC . De bal verdween in de uiterste rechter bovenhoek.

Maar nu was het genoeg geweest. Jan, die niet zo van de sociale media is en vroeger ook al nooit een brief schreef, had een andere manier gevonden om zijn misnoegen kenbaar te maken bij mij. De afgelopen week was hij met zijn monstertruck bij mij de achtertuin binnengereden om verhaal te halen over de manier waarop ik hem had menen te complimenteren in het verslag van vorige week door de prachtige doelpunten aan te halen die hij maakte tegen Legmeervogels. Hoewel ik louter goede bedoelingen had, bleek het tussenzinnetje “Jan, die normaal nooit scoort” hem tot op het bot te hebben gekrenkt. Nadat Jan en ik de “kwestie” in mijn verwoeste achtertuin hadden uitgepraat en hij de tuin weer keurig in orde had gemaakt (zo is Jan dan ook wel weer, no hard feelings) bleek deze week dat ik toch een bepaalde snaar had geraakt. Om het maar even overdrachtelijk te zeggen; Jan blijkt niet alleen briljant in achtertuinen, zoals al jaren blijkt op het voetbalveld en bij veel huizen van ploeggenoten, maar blijkt misschien nog veel briljanter in voortuinen. Zijn fluwelen techniek stelt hem in staat om in een overvolle voortuin nog eens rustig een paar bewegingen te maken om de voorstopper (stopper-spil in de tijd dat Jan begon met voetballen en zelfs het Kontakt nog niet bestond) voor schut te zetten. Een ragfijne combinatie met Alfred werd door Jan met de linkervoet uiterst beheerst afgerond in de linkerhoek. Alfred, die van Salad man een 'hellefie' mocht ballen uit tactische en gezondheidstechnische overwegingen, was de tweede helft furieus van start gegaan. Na twee minuten al volleerde hij een goede voorzet van de helemaal naar rechts uitgeweken linksbuiten Frankie verwoestend hard 2 cm over het doel. Misschien was hij net even té gretig, want de twee volgende schoten gingen hoog over. Het moest dus anders, wist Bartje. Met een leep steekpassje bediende hij Alfred die al even beheerst de bal over de naar de grond gaande keeper chipte.

Kans op kans volgde. Helaas had Koen had zijn dag niet. De gemiste penalty in de eerste helft was tussen zijn oren gaan zitten. Talloze schoten vanuit kansrijke posities verdwenen steeds net naast het doel. De wanhoop nam toe. Alfred was het dichtst bij de gelijkmaker toen hij na een combinatie dwars door het centrum de buitenkant van de paal trof. Maar toen was daar gelukkig weer de briljante Jan Smit. In een overvol strafschopgebied stuurde hij de bal met zijn rechtervoet (volgens mij niet eens zijn beste voet) in de rechter kruising. Het was net op tijd, want er was nog slechts een minuut te spelen. Misschien hadden we nog wel meer verdiend, maar als je na 50 minuten met 1-4 achterstaat, mag je niet mopperen met een punt.

Ik vind het daarom een goede basis om aanstaande zaterdag om 14 uur Amstelveen op te rollen.

Paul