BMS Veteranen 1 – Pancratius Veteranen 1 3-2

Het klimaat verandert in de wereld. Dat is goed te merken. We speelden vandaag al de tiende competitiewedstrijd van dit seizoen. Met de drie bekerwedstrijden erbij en de twee keer dat we speelvrij waren door een omzetting in de indeling hebben we dit seizoen dus al 15 x kunnen voetballen. Dat is prettig, want daar leven we toch voor; voor dat potje voetbal op zaterdag. Vroeger – in de tijd dat het Kontakt nog verscheen – liepen we in september al tot onze knieën in de blubber en als die dan eind oktober even op leek te drogen, ging het vriezen. Als jeugdspeler in de jaren '70 zat ik op maandagavond al angstvallig de weerberichten in de gaten te houden (dat was toen nog Jan Pelleboer) om dan op zaterdagochtend teleurgesteld te vernemen dat het wéér was afgelast. Vaak ging ik dan toch nog naar het veld om op een verlaten sportcomplex uiteindelijk bevestigd te zien dat het écht was afgelast. Na de onstuimige week was ik daarom als een kind zo blij dat de storm op tijd was gaan liggen en de kraan boven op tijd was dichtgedraaid.

Het plan was vanaf vorige week al duidelijk, na een ongeslagen reeks (van twee wedstrijden) zouden we deze week BSM even aan onze zegkar gaan binden.

Bart had vastgesteld dat dit een tegenstander was die deze competitie het productiefst is van alle 12 verenigingen. Inderdaad had BSM twee handige jongens (ondanks de leeftijd blijven het jongens) voorin staan. Gelukkig konden Ale en Daan verhinderen dat zij ook aan de bal kwamen in kansrijke positie. Tot de 25ste minuut toen een diagonale voorzet vanuit het middenveld wel heel erg lekker op de pantoffel werd genomen door de aanvoerder en tegelijk waarschijnlijk ook de jongste speler in het team. Geen kans, geen fout, maar gewoon 1-0 door een “stukje” individuele klasse.

Zelf creëerden we best veel mogelijkheden, maar meestal was de laatste pass, zoals dat heet, net niet goed of werd die überhaupt niet gegeven. Over de rechterflank kregen Steef, Ard en Paul diverse goede mogelijkheden om de bal goed af te leveren. Met wisselend succes. Steef was één keer succesvol, maar Kees schoot de goede voorzet keihard net langs de verkeerde kant van de paal. HariCose haalde ook een keer heel knap uit vanaf de rand van het strafschopgebied, maar zijn volley verdween weer net óver het doel. Dan had het vizier wel goed staan en mikte tussen de palen,maar zijn schoten misten deze weekt het venijn dat nodig was om de keeper te verrassen. Dat ondervond ook Kees H even later die een keihard dit keer wel tussen de palen gemikt schot gestopt zag worden door de uitstekende keeper. Kees wist dat het anders moest en besloot een voorzet op het borstbeen van de laatste man te mikken. Die sloeg van schrik beide armen gekruist voor de borst. De scheidsrechter was gedecideerd, tot ergernis van de jongens van BSM, en wees naar de stip. Met penalty's hebben we dit jaar echter nog geen goede ervaringen; Salad én Coen misten al dit seizoen. Gelukkig eiste Kees – die goed in de wedstrijd zat – tot opluchting van 10 angstige, toevallig net de andere kant opkijkende ploeggenoten, gedecideerd de bal op om deze daarna heel zuiver in de uiterste rechterhoek te schuiven, 1-1. Een assist én een doelpunt, zo meldde Kees na afloop triomfantelijk toe Salad informeerde wie de voorzet gaf waaruit die penalty voortkwam.

In de tweede helft startten we furieus. Een goede voorzet van Steef werd door Aad, die het met een lichte liesblessure toch aandurfde om in te vallen, in één keer op de pantoffel genomen, maar de bal was net niet hard genoeg om de goede keeper te verrassen. Een voorsprong hing in de lucht, maar bij een uitbraak van BSM werd de bal van de rechterkant voorgetrokken en kreeg Salad net niet voldoende grip op de bal, waardoor de bal panklaar kwam te liggen voor een BSM'er die er toch stond en eenvoudig 2-1 kon aantekenen. Opnieuw trokken we ten aanval. Er waren ook zeker kansen op de gelijkmaker. Kees zat er na een goede aanval wederom dichtbij, maar weer verdween de bal rakelings langs de verkeerde kant van de paal. HariCose moest helaas geblesseerd afhaken, wat een slok op een borrel scheelde, want hij verrichtte zeer veel nuttig loopwerk. Bij een onvervalste counter liet de rechtsbuiten van BSM eerst KaleKoos zijn hielen zien om daarna Salad met een keiharde diagonale knal in de verre hoek volstrekt kansloos te laten.

De moraal was toch wel geknakt, maar Pieter aan de kant zweepte de boel op door terecht en op de hem kenmerkende wijze te roepen 'jongens, het kan nog hoor'. Het lijkt een cliché, maar clichés zijn vaak waar. Kort daarop werd Stefan daarom nog maar weer eens de diepte ingestuurd. Op weg naar de keeper werd onze gelukzoeker teruggefloten na een vlagsignaal van de grensrechter. Smoor vertelde de grensrechter onder toevoeging van een drieletterig koosnaampje dat hij dat toch echt hélemaal verkeerd zag. De scheidsrechter meende dat de Smoor het oneens mocht zijn met de grensrechter, maar verzocht hem vriendelijk de koosnaampjes achterwege te laten. Ver in de derde helft vroeg Keesie aan Smoor waarom de emoties zo hoog opliepen en of hij nog steeds van mening was dat de grens zijn koosnaampje verdiende. Het antwoord was kort en krachtig: “JA”. Overigens grote complimenten voor Keesie die wederom een lange reis naar een uitwedstrijd per fiets had aanvaard om ons moreel te steunen. Als hij dit volhoudt, dan heeft hij aan het eind van het seizoen heel wat meer gefietst dan dat wij gevoetbald hebben. We kunnen de steun goed gebruiken, want de trouwe supportersschare wordt kleiner nu de temperaturen dalen. Mariska Bekker zit waarschijnlijk lekker thuis over haar dikke buik te wrijven en Joanna zat in Haarlem thuis met een kind met de fifth en de sixt desease, als ik Aad moet geloven. En Maire is pas net een jaar. Gelukkig was wel Maire's oom (ome Ton) helemaal naar Bennebroek gekomen, samen met zijn – naar zeggen- talentvole zoon Bram.

Enfin (om met wijlen Martin Bril te spreken), het team herpakte zich nog één keer om het onmogelijke toch nog mogelijk te maken. Na een lange aanval gooide Kees de bal uiteindelijk van links voor de pot. Bij de tweede paal stond Aad klaar om de bal met zijn rechtervoet beheerst in de rechter bovenhoek te tillen. Er stonden nog 7 minuten op de klok, maar dat was niet meer genoeg voor de gelijkmaker, die wel verdiend was geweest op basis van de getoonde inzet, maar – zoals gezegd – op basis van het spelbeeld misschien net niet. BSM miste ook nog twee honderd procent kansen in de laatste 7 minuten, wat niet wegnam dat we er toch even ziek van waren.

BSM voelde zich kennelijk toch een beetje schuldig en rukte direct twee grote kannen blondschuimend bier aan die onder de douche werden geconsumeerd. Ook in de gezellige kantine kwam er al snel een schaaltje met kaas en worst, geheel mogelijk gemaakt door de sympathieke Bennebroekers. Aardige jongens, maar in het voorjaar gaan we ze toch even afdrogen, is mijn voorstel.

Het is nog te vroeg (14 december als ik dit schrijf) om terug te blikken en ook om al een gelukkig Nieuwjaar toe te wensen. Ik stel voor dat we voor het einde van het jaar eerst nog wat “derde helftjes” spelen. De competitie wordt pas weer hervat op 17 januari als we de buren van Badhoevedorp ontvangen voor de altijd beladen dorpsderby. Ook die jongens gaan we uiteraard oprollen.

Paul