Pancratius - OFC (5-1) en Pancratius - HFC (2-3)

Was vorige week na de wedstrijd tegen OFC het meest gebruikte woord aan de stamtafel 'eclatant', deze week zou ik het label 'deceptie' aan de wedstrijd tegen het laaggeplaatste Koninklijke HFC willen hangen. Van beide tegenstanders hadden we in respectievelijk Oostzaan en Haarlem eerder dit seizoen gewonnen, dus stiekem had ik mijn teksten voor deze weel al klaar. 'Goede serie en voor de tweede maal een tegenstander waarvan we alle zes de punten hadden afgesnoept.' Maar zo ver kwam het dus helaas niet.

Vorige week liep het tamelijk soepel. Een 1-0 achterstand werd uiteindelijk omgezet in een overwinning van maar liefst 5-1. Wat kan het spelletje toch leuk zijn. Thieu verving als ausputzer al snel de met een blessure uitgevallen Daantje (niet te verwarren met geile Daan) en speelde een uitstekende wedstrijd waarin hij ook opbouwend goed op dreef was. Koos B (niet te verwarren met Baas B) gaf twee assists, waarmee hij Wesley en Remco in de tweede helft de gelegenheid gaf hun eerste doelpunt van het seizoen te maken. Pieter, die na het uitvallen van Daan al vroeg aan de bak moest, was op het middenveld als vanouds "aanwezig" door veel in de bal te komen, waardoor we op het middenveld met hem en Al altijd een aanspeelpunt hadden. En Al stond natuurlijk als vanouds vaak op de goede plek als het gaat om het geven van het beslissende schot. Eenmaal ontving hij de bal van de actieve en uitstekend spelende Aad en eenmaal van de sober spelende Smoor die weet dat je op 30 meter van het doel de bal beter eerst nog even naar Alfred kunt schuiven in plaats van zelf te schieten en nog niet eens de rand van het strafschopgebied te halen. Zoals eerder dit seizoen door mij geschreven; het gaat om het benutten van de 'kwaliteiten wie je hebt' en die liggen bij Smoor niet bij afstandsschoten. En Adriaan was ook nog een keer trefzeker nadat hij de bal via een bijzondere scheen-voetcombinatie vanaf tien meter in de kruising liet verdwijnen.

De tweede helft stonden we wel wat onder druk, maar Stefan die de laatste weken bezig was geweest miljonair te worden, bewees dat hij héél gewoon was gebleven en niet te mooi om vuil werk op te knappen. Over de gehele linkerflank werkte hij zich het schompes waardoor hij vaak de angel uit de aanvallen van OFC haalde, nog voordat zij in de buurt van ons strafschopgebied kwamen.

Kortom, hosannah en we kunnen omhoog kijken, het linkerrijtje komt weer in zicht, de aansluiting met de plaatsen die aan het eind van het seizoen recht geven op .... etc etc., dat soort teksten had ik ook al in mijn hoofd voor dit verslag, maar helaas, het lukte deze week tegen de Koninklijke niet om de positieve lijn door te trekken (om nog maar eens een cliché uit de kast te trekken). En dat ondanks twee fraaie treffers van onze kant. Na een kwartier namelijk werd een goede corner van Kees bij de eerste paal op zeer fraaie wijze door Wesley in de kruising gekopt. Dat betekende de 1-0 na een zeer aarzelend begin waarin Smoor zijn best deed met drie briljante assists de tegenstander aan een 0-3 voorsprong te helpen. De opluchting was dan ook groot, maar misschien iets té groot, want al snel daarna wist HFC eenvoudig door onze defensie heen te wandelen om de gelijkmaker aan te tekenen. Was het de rumoerige atmosfeer bij Pancratius waar op veld 2 een sterrenteam (niemand herkend overigens!!) onder de klanken van erbarmelijke Hollandse muziek tegen een samenraapsel van Pancratiuscoryfeeën, waaronder ook de bij ons een week daarvoor nog schitterende Jan Spanjaard of was het de kou van het snijdende Oostenwindje die een aantal spelers, waaronder schrijver dezes, transformeerde tot stijve Klazen? Ik weet het niet. En dat terwijl ik juist dacht dat het verdedigend wel goed zou zitten die tweede helft. Met Bart die weer terugverhuisde naar de rechtsbackpositie om de de schutterende Smoor af te lossen en Eel en Koos B die invielen om hun vertrouwde positie in de verdediging weer in te nemen. En dat onder leiding van Thieu die echter naar mijn smaak iets te veel drang naar voren had in een poging de snel in de tweede helft opgelopen achterstand van 2-1, geforceerd om te buigen. Maar wat is wijsheid, want aanvankelijk had de iets aanvallender instelling succes. Wesley werd na goed combinatiewerk op het middenveld knap weggestuurd op rechts. Op de hem kenmerkende wijze frummelde hij de bal langs zijn tegenstander om vervolgens een perfecte lage, harde voorzet bij de eerste paal te geven waar Kees H als een duveltje uit een doosje opdook om de gelijkmaker binnen te schieten. Goede goal.

In plaats van te consolideren hadden we het vaste voornemen te gaan voor de drie punten. Dat kwam ons duur te staan. Een door ons met hard werken afgedwongen corner werd hard weggewerkt en werd met het Oostenwindje in de richting van hun linksbuiten geblazen. Nog voordat Bart kon bedenken hoe hij zijn tegenstander voor zich zou gaan houden om zijn verdedigers in de gelegenheid te stellen zich te hergroeperen, slingerde die de bal richting strafschopgebied waar de voorzet min of meer tegen de touwen werd gelopen. Goede countergoal, zou ik hebben geschreven..... als wij het op die manier hadden uitgevoerd. Domme , naïeve tegengoal is nu mijn oordeel. Met een katterig gevoel verdwenen we naar de kleedkamer en ondanks mijn verjaardagsrondje, de daarbij horende schitterende samenzang en de mooie foto's en filmpjes die hiervan weer zijn gemaakt, bleef bij mij toch het katterige gevoel hangen dat er voor de zoveelste keer dit seizoen meer in had gezeten en dat zeker vandaag een gelijkspel verdiend zou zijn geweest.

Paul Smoor