Pancratius Veteranen 35+ - Amstelveen Veteranen 35+ 6-0

"Eclatant" dat is het woord dat Pieter mij verzocht te gebruiken om het verslag mee te openen deze week. En dat is een goede tip en niet ten onrechte. Want als je met 6-0 wint dan mag dat inderdaad 'eclatant' worden genoemd. Een ferme Kerkzichtdoelstelling, veel spelplezier, een niet zo héél goede tegenstander én een zo goed als lege ziekenboeg zijn zomaar even gauw vier redenen voor iets wat inmiddels toch een succesvolle seizoenstart genoemd mag worden waarin. De website www.veteranenblessures-pancratius.nl leidt inmiddels een kwijnend bestaan. De beheerders die vorig jaar hun handen vol hadden om de waslijst aan pijntjes en blessures in overzichtelijke Excell-sheets te noteren bij de - zo leek het - versleten Pancratiusveteranen, zitten inmiddels werkloos met de handen over elkaar. Kortom, het is dringen geblazen voor een basisplek op zaterdag. En op dinsdag wordt ook uitermate scherp en met heel veel mannen getraind. Diverse kandidaatsenioren kloppen daar nadrukkelijk op de deur en houden de basis-18 scherp. Zo loopt Keesie het kunstgras er op de dinsdagavonden bijkans uit, daarmee jongens (want jongens blijven we altijd, ondanks de leeftijd) als Alfred scherp houdend. Ik denk dat het een kwestie van wachten op de (zater)dag dat Keesie zichzelf beloont met een basisplaats. Trouwe supporter Remco Schaefer schiet ze er op dinsdag ook steeds makkelijker en vanuit alle hoeken in en superveteraan Dirk (68) houdt met zijn technisch vernuft en fabelachtige reddingen op de doellijn en beslissende stiftjes als het tijd is voor "de winnende" de jonkies die het zaterdag moeten doen bij de les. Koos Tuijp, die meestal om kwart over negen ook aansluit op dinsdag, heeft sowieso geen speelritme nodig om "mee" te kunnen met het hoge niveau dat dit jaar wordt gehaald en houdt tijdens de training de basis-18 messcherp. Alleen Thieu kampte de laatste weken met lichte klachten die hem buiten de lijnen hielden. Met zicht op een basisplaats voor afgelopen zaterdag schoffelde hij tijdens de laatste training voor de match het halve kunstgras om, daarbij zijn tegenstander zeker niet sparend, maar het lukte niet; iedereen bleef heel.

Oh ja, de wedstrijd. Alfred was weer eens zo scherp als een Messi en maakte met zijn agressieve spel in de goede zin van het woord de Amstelveendefensie helemaal gek. Nog voordat het eerste half uur was verstreken had hij alweer drie keer succesvol de trekker overgehaald. Een keer was Ronnie de aangever na een heerlijke een-twee door het hart van de defensie en een twee keer legde Dan de bal lekker op het randje van het strafschopgebied in de gretige voeten van Al die de arme Amstelveners voorbijliep alsof ze er niet stonden. Ronnie was ook weer succesvol met een typische frommel-de-frommel-Ron-van Dijkactie die te machtig was voor zijn directe tegenstander. Na een 4-0 ruststand rust stokte de productie even. Pieter, die Paul Sla verving tussen de palen kreeg een paar hoge ballen te verwerken, maar deed dat zeer bekwaam. Hoe hoger de bal, hoe eerder die een prooi is voor de boven iedereen uittorenende Pieter, zo lijkt het wel. Ja, ook voor de keeperspositie lijkt het erop dat Paul geduchte concurrentie heeft. De geruchten gaan dat Sla tijdens het paardenweekend enkele middenveldoefeningen gedaan voor je weet maar nooit, want Pieter hield de nul deze middag. Dat was natuurlijk niet alleen zijn verdienste, want ausputzer Daan deed precies wat past bij de letterlijke vertaling van deze Duitse term; kleine slippertjes van medespelers "uitpoetsen" door met zijn lange benen perfect getimede slidings in te zetten op die momenten dat Amstelveen dacht toch nog een resultaat weg te halen uit Badhoevedorp. En ook Koos Boering voorkwam met een paar goed getimede, lekkere slidings dat Amstelveen terug kon komen in de wedstrijd.

Wesley wilde deze middag ook heel graag scoren, werkte daar ook keihard voor, maar was tamelijk ongelukkig. Zijn "eigen Nicole" moest in de tweede helft opgetrommeld worden om hem nóg meer te motiveren. Aanvankelijk werkte de aanwezigheid van zijn geliefde nog verlammend, want wéér was hij een aantal keren ongelukkig of net te onnauwkeurig in de afwerking. Tot hij tien minuten voor tijd in het strafschopgebed de bal van Alfred kreeg en hij de keeper verschalkte met een ferme punter. Ondanks de van trots glimmende Nicole, bleef het shirt aan. Bovendien wilde hij niet tegen een gele kaart aanlopen.

Het mooiste moment in de tweede helft was voor mij de aanval die nét niet tot een doelpunt leidde. Jan Smit was vanaf de cornervlag eerst acht man gepasseerd waarvan sommige meerdere keren, om de bal daarna goed af te geven op Alfred die vanaf tien meter met een verwoestende knal het aluminium teisterde. Ik was als verslaggever echt even op zoek naar een mogelijkheid om dit aloude voetbalverslaggerverscliché van stal te kunnen halen ("het aluminium teisteren"), want ook in de schrijvelarij kun je dit seizoen geen moment rustig achterover hangen in de veronderstelling dat je gewoon de week erna het verslag weer mag schrijven. Vorige week was ik even beukennootjes zoeken, waarna Ron zijn kans schoon zag. Ik wist natuurlijk wel, als je Ron een klein kansje geeft, dan pakt ie 'm. Maar voor mij was het wel even een wake-up call; ik kan niet zomaar ongestraft een week afzeggen. Waar was ik gebleven? Oh ja, het vijfde doelpunt (het zesde hebben we net gehad). Als een jonge hond jaagde Jan op 20 meter van het doel zijn tegenstander af en veroverde hij de bal. Na een combinatie met Alfred, kreeg hij de bal schuin voor het doel terug in de voeten om op magnifieke wijze hard en diagonaal de bal in de verre hoek te schieten. Ondanks de zes decennia die op de teller staan wordt de man uit Vijfhuizen nog bijna elke week beter. Regelmatig verlost van zijn controlerende taak als verdedigende middenvelder (iets waarin hij overigens ook héél bekwaam is) is hij ook steeds vaker betrokken bij doelpunten en velt ook regelmatig zelf het vonnis.

Tijdens de derde helft druppelden de resultaten binnen van de andere wedstrijden en bleek Martinus te hebben verloren, waardoor we de koppositie hebben overgenomen. Kenmerkend voor de volwassenheid van de ploeg was dat we niet in euforie uitbarstten, maar het nieuws slechts met een tevreden knikje tot ons namen. Met zo enorm veel ervaring in de ploeg weten we dat je de huid niet moet verkopen voordat de beer geschoten is, dat één zwaluw nog geen zomer maakt, dat de eerste klap alleen in uitdrukkingen en gezegdes een daalder waard is, Parijs nog ver is en de prijzen pas aan het eind worden verdeeld, etc etc. Maar toch, volgens de inmiddels niet meer levende John Frederiksstad is dit de beste competitiestart sinds 1998. Laten we als tussendoelstelling gaan voor de titel Herbstmeister om vervolgens het karwei in het voorjaar af te maken. Het plein bij de Pancratiuskerk in Sloten wordt inmiddels stiekem wel een beetje schoongeveegd door vrijwilligers van de parochie en Keesie heeft inmiddels bij burgemeester Verlaan, bij wie hij als geen ander een potje kan breken, geïnformeerd naar de noodzakelijke veiligheidsmaatregelen als wij in mei 2016 op het bordes van Kerkzicht de kampioensschaal zullen tonen aan de hondstrouwe supporters die vele tientallen jaren hebben moeten wachten op nieuwe successen.

Paul SM