Buitenveldert Veteranen 35+ - Pancratius Veteranen 35+ 5-1

Ja beste lezer, u ziet het goed; een verslag van de uitwedstrijd tegen Buitenveldert al weer meer dan een week geleden. Was het de teleurstelling over de uitslag, was het tijdgebrek, was het gebrek aan inspiratie of was het de druk die op mij ligt als schrijver, die deze vertraging veroorzaakte? Hoe dan ook, tijdens het 'feessie van Steeffie' in de Schreierstoren ontmoette ik blikken van zorg (Paul, gaat het wel goed met je?), ontzetting ook (want ER WAS GEEN VERSLAG !!) Ja, zo ver is mijn roem me vooruit gesneld; het resultaat van de match doet er in feite niet meer toe, maar wel of het verloop van de wedstrijd en de al dan niet waargebeurde gebeurtenissen ervoor en erna zijn vastgelegd voor het nageslacht. Ja, beste ploeggenoten en andere geïnteresseerde lezers, het was er niet van gekomen op de zondag. Ik stond er even alleen voor thuis, waardoor ik niet alleen de gezinshuisvader, maar ook de gezinshuismoeder moest spelen. En ik kan jullie zeggen 'vadertje en moedertje' spelen in je eentje is minder leuk in je eentje (en nee, ik heb het nu niet over seks) en vooral ook tijdrovender. En na de zondag begon er uiteraard weer een werkweek die mijn aandacht opslokte.

Is dat alles? Nee, geef ik eerlijk toe. Ons 19-tal bestaat voor een groot deel uit maatschappelijk geslaagden (excuus, want dit is op een bepaalde manier een zeer arrogante beschrijving), maar toch zal een deel van die geslaagden kunnen beamen (sommigen schoorvoetend, omdat er een taboe rust op kwetsbaarheid) dat het niet makkelijk is om elke dag of elke week je niveau te halen. Of dat nou op je werk is, op het veld op zaterdagmiddag of in de al dan niet echtelijke sponde. Over prestaties in spondes wijt ik overigens verder niet uit, maar mijn suggestie is om daarvan de heren Ed en Frank eens verslag te laten doen. Maar op het veld kan ik mij voorstellen dat "een Alfred" als hij er op de ene zaterdag drie heeft ingeschoten, de druk voelt er een week later toch ook wel weer minstens 1 of liever twee of drie in te schieten. Maar even terzijde, ik wou dat ik te maken had met dat soort druk, want er één of laat staan meer inschieten in één wedstrijd is mij al jaren niet gelukt. Of neem de druk waarmee Paul Sla moet dealen. Een week voor Buitenveldert houdt Pieter als zijn stand-in voor één keer de nul tegen Amstelveen. Ik weet bijna zeker dat die de week erna toch met iets meer spanning in de ledematen voelt als hij plaatsneemt tussen de palen om alle flauwe opmerkingen vooraf te logenstraffen. Op een andere manier heb ík dus - los van tijdgebrek - te maken met "druk" als het gaat om het verslaan van de loop der dingen op de zaterdagmiddag. Want waar moet ik het nou in hemelsnaam weer over hebben. Ik ben nu al een heel A-4'tje aan het schrijven, maar ik heb geen idee waar ik moet beginnen en nog geen idee waar het zal eindigen. De worsteling begint op zaterdag. Eerst is er nog het ontspannende biertje. Daarna het tweede en en derde biertje, maar als dan de tongen wat loskomen bij de andere 18 innemers, volgen de eerste "vrijblijvende" verzoeknummers. Waar de scoringsdrang op het veld helaas vaak wat te laag is, hoopt eenieder dat hij in elk geval in het verslag nog scoort in de figuurlijke zin van het woord. De sleutel ligt op dat moment bij mij, de druk ook. Voor mij start op dat moment de moeilijke periode tussen het eind van het drankgelag rond half zeven en de dinsdagavond 21 uur. Heb ik het niet gefikst vóór het begin van de dinsdagavondtraining, dan sijpelen toch de eerste vragen binnen en van zij die niks vragen voel ik toch onderhuids de boodschap 'waar is het verslag?' Waarschijnlijk voelt een Alfred, met wie ik mij op voetbaltechnisch gebied absoluut niet wil vergelijken, dezelfde druk als iedereen bij het beginsignaal naar hem kijkt in de verwachting dat hij er gewoon weer een paar in zal schieten. Terwijl, godnondedieu mannen,, schiet er zelf eens eentje in en ga zelf eens achter die Olivetti typemachine zitten op zondag voor een verslag, als jullie zulke goede voetballers/verslaggevers zijn!! Neem zo'n jongen als Edwin, die meer dan een jaar zich überhaupt niet op het voetbalveld vertoonde, maar dan op zo'n avond bij Steeffie wel bijdehante praatjes hebben. 'Ja, Paul, ik begon er eigenlijk al aan te wennen dat dat verslag de zondagavond binnensijpelt via een mailtje.' Daarmee mij verantwoordelijk makend voor zijn zondagavondhoogtepuntje. Terwijl ik op diezelfde zondagavond woorden (als ik ze al gevonden heb) niet alleen op een goede manier opvolgorde moet zetten, maar ook regelmatig moet opzoeken; of het bijdehande, bijdehandte, of bijdehante is.

Maar, ik probeer niet te bezwijken onder de bijna onmenselijke druk. En ik heb geluk, want deze week waren we competitievrij, dus kan ik nu op de zondag na de zondag na de dag ervoor alsnog verslag doen van de - ik haal de spanning voor de neutrale lezer er maar gelijk af - verloren uitwedstrijd tegen Buitenveldert.

De goede flow was aanwezig (we stonden immers aan kop), de voorbereiding was goed (Aad was speciaal vrijdag op zijn werk bij de VU gebleven, omdat het veld toch in de voortuin lag, zelf had ik twee supporters meegenomen (Naomi en Cypress) en nog vóór het verlate beginsignaal druppelden Remco en ook Ton (en zoon Bram) het complex op. Ton had de wedstrijd net zo goed vanuit zijn Buitenveldertse slaapkamer kunnen bekijken, maar had toch de moeite genomen om samen met zijn zoon de koploper van dichtbij te komen bekijken. Bram vroeg nog aan zijn vader bij welke elftal hij vroeger had gevoetbald, hopend dat papa zou antwoorden dat hij in elk geval niet bij dat brandhout dat hij als talentvolle voetballer aanschouwde, had gespeeld. En na het - gezien de locatie - toepasselijke academisch kwartiertje verschenen natuurlijk ook de coaches Ard en Keesie weer aan de zijlijn. Wat een absolute talenten in nét dat halve uurtje later komen zijn die twee toch!

De wedstrijd stond onder leiding van Frits Barend of hoe heet die kleine ook al weer? Ik zou daar graag allerlei grappige dingen over zeggen, maar er schieten mij zo gauw even geen leuke kwinkslagen te binnen. Met driftige kleine pasjes was de ex-BN'er die een beetje afbouwt als de referee (een beroepsgroep die hij beroepshalve een kleine vijftig jaar heeft bekritiseerd, maar waarvan hij nu in levende lijve ondervond hoe lastig het voor een man in het zwart is om 22 testosteronbommen met alleen een fluitje als wapen onder controle te houden) doof voor smeekbedes van onze kant om te fluiten voor buitenspelgevallen bij het eerste en het derde doelpunt. Het vijfde doelpunt (toen het al 4-1 stond) was een weggevertje van Paul die overigens - nu moet ik even goodwillpunten scoren bij Paul - bij de 1-0 achterstand zeker drie zekere doelpunten voorkwam met katachtige reflexen, ons daarmee behoedend voor een hopeloze achterstand al binnen het eerste halfuur. Bij 2-0 maakte Alfred het enige tegendoelpunt van de middag door een - we moeten eerlijk zijn - door de ref even resoluut toegekende penalty te benutten, nadat hij na een handige lichaamsbeweging onderuit werd gehaald in het strafschopgebied. Over eerlijk zijn gesproken, ondanks dat we met 9 punten op het moment van spelen op de ranglijst gelijk stonden met de jongens van Buitenveldert, waren zij wel een stukje beter dan wij. Er werden stevige duels aangegaan waarbij wij meestal aan het kortste eind trokken. Alleen Pieter en Daan konden met hun vroeguhhh op hoger niveau opgedane ervaring wat fysiek tegenwicht geven door hun tegenstanders gewoon resoluut opzij te zetten. Eén van de verdedigers van Buitenveldert ging echter duidelijk te ver met zijn fysieke spel. Bij een klassiek ziekenhuisballetje (nee, dit is géén flauw grapje omdat we toevallig vlakbij het VUMC voetbalden) rond de middenstip was Frank duidelijk eerder bij de bal dan zijn met een gestrekt been inglijdende tegenstander. Een flinke blessure was het gevolg en een rode of op zijn minst een gele kaart was daar wel op zijn plaats geweest. Maar Frits hield de kaarten op zak.

Analyserend kunnen we zeggen dat drie doelpunten om verschillende reden ook niet hadden kunnen vallen of niet hadden mogen worden goedgekeurd, maar dan nog zouden we met 2-1 hebben verloren, want op een mislukte volley van ondergetekende en een kopbal van Daan waarbij hij net één koffieboon te kort kwam, creëerden wij weinig en mochten wij - om nog maar eens een mooi cliché te gebruiken - weinig aanspraak maken op een beter resultaat. Onze beide spitsen Wes en Ron hadden kennelijk andere bezigheden,maar werden node gemist.

De repetities voor het zingen van het liedje 'we worden kampioen' kunnen weer even worden uitgesteld, waardoor er wél weer tijd overschiet om meer te trainen, want ondanks dat de gemiddelde leeftijd van het negentiental inmiddels een stukje boven de vijftig ligt (Paul Sla, wil je dit eens uitzoeken als grote statisticus van ons?) hebben we nog niet de hoop opgegeven dat het volgende week vast en zeker een stuk beter zal gaan. Om even aan één van de verzoeknummers te voldoen: Op de ranglijst hebben we er altijd nog meer onder ons dan boven ons. Maar laten we ervoor zorgen dat ik niet over een paar weken het volgende verzoeknummer en tevens nummer 18 in de voetbalcliché top-100 'we kunnen weer langzamerhand naar boven kijken' hoef af te spelen, want dat zou betekenen dat we tegen die tijd in de onderste regionen zouden verkeren.

Paul Smoor