Pancratius Veteranen 35+ - AFC Veteranen 35+ 3-1

Het was een gelukzalig weekend in huize Smorenburg. Jullie mogen het gerust weten, ik was als een aap zo trots. Dit seizoen spelen ze voor het eerst samen in een voetbalteam bij RAP, mijn dochters Pam en Lotte. Drie weken geleden al liepen ze na afloop van een 6-1 verloren wedstrijd een hele lange polonaise over het Loopveld, om het eerste doelpunt van het seizoen te vieren; maar deze week was het pas echt raak; het eerste punt werd gehaald na een zwaarbevochten 2-2. Mijn dochters hadden weliswaar niet zelf gescoord, maar poeh wat wás ik trots! Maar dit is natuurlijk niet de plek om uitgebreid te vertellen over het eerste punt van mijn dochters en het dronken geluk wat dit tot gevolg had, hoe belangrijk ook, want op deze plaats praten we over het echte mannenvoetbal. De wedstrijd dus.

Even een witregel in dit verslag op verzoek, omdat een aantal oudere spelers moeite hebben de platte lap tekst te kunnen behappen. Vorige week daagde ik Paul Sla uit effe uit te rekenen hoe oud ons negentiental gemiddeld is. Nou, Paul heeft duidelijk voor statistisch hetere vuren gestaan, want precies 31 minuten en 23 seconden nádat het verslag online stond op de site, sms'te Paul zijn bevindingen aan mij door. Op 25 oktober waren we 49 jaar, 9 maanden en 9 dagen. Voor exacte berekeningen en vragen waarom er niet in uren en minuten is gerekend, verwijs ik naar Paul. Hoe dan ook goed nieuws dat we 1. nog zo jong blijken te zijn en 2. we net op tijd zijn om een feestje in te plannen voor eind februari als we volgens onze aanvoerder de grens van vijftig passeren. Heel misschien is dit te combineren met het kampioensfeest, want na vandaag is die droom toch weer een stapje dichterbij. Maar laten we in elk geval aankomende zaterdag een Abrahamcommissie in het leven roepen om de festiviteiten te gaan voorbereiden.

Ook een klacht bij een aantal oudere spelers, alsook spelers die in de bloei van hun carrière zitten en in de kostbare tijd van de baas dit verslag moeten doorploegen, het moet allemaal wat korter. Daarom .... ga ik nu heel snel over op de feiten en niets anders dan de feiten, oftewel: de wedstrijd.

Bij het bekendmaken van de opstelling werd duidelijk dat we eigenlijk zonder achterhoede en voorhoede speelden. Daan vertoefde in Zuid-Europa om op een golfresort met een heel klein kolereballetje te werken aan zijn balgevoel; Edwin was om voor mij onduidelijke redenen (op z'n pik getrapt na het verslag van vorige week?) niet aanwezig en Dan, normaal altijd de Man die achterin de honneurs waarneemt als de "vaste" ausputzers er niet zijn, was een tikkeltje ongesteld waardoor hij uit voorzorg aan de kant bleef. Voorin was onze parttimer Wesley er niet bij en dook Ron pas na de rust op het complex op. Aad die in dat geval meestal voorin oorlog maakt, was nu hard nodig om achterin bij te springen; een taak waarvan de allrounder uit Haarlem zich overigens voortreffelijk kweet.

Paul Sla moest dus puzzelen en kwam met de - achteraf - geniale oplossing om de heren Smit en Smorenburg samen voorin te posteren. Een ongebruikelijke 112-jarige combinatie die nog niet zo gek uitpakte. De eerste beschietingen in aanvallende zin kwamen weer op het conto van de dit jaar superfrisse Alfred. Sinds die in het bestuur zit en daar het technisch hart van de vereniging is, heeft hij natuurlijk een voorbeeldfunctie. Als je het aan de zijlijn allemaal zo goed weet, kun je natuurlijk zelf niet achterblijven op het veld. En dat doet onze Al dan ook niet. Na een minuut of tien liep hij goed door op een steekbal door het centrum. Het zijn vaak van die ballen waarvan je denkt dat ze te hard zijn. Gelukkig denkt de tegenstander dat ook vaak, waardoor hij met grote passen zichzelf in kansrijke positie voor het doel weet te manoeuvreren. Zo ook nu. Met een technisch perfecte trap stuurde hij de bal met de binnenkant van zijn rechter wreef richting de korte hoek, maar helaas had hij de postzegel bij het versturen toch net ietsje scheef geplakt, waardoor de bal via de paal hard het veld terug in stuiterde.

LEEP BOOGBALLETJE

Kort daarna was het echter alsnog raak. Jan Smit startte één van zijn onnavolgbare pingelacties in het strafschopgebied. Toen hij de bal definitief kwijt raakte - hij was inmiddels gevorderd tot in het doelgebied rechts van de keeper - lag de bal ineens voor de voeten van de gelegenheidsspits Paul Smorenburg, die met een leep en bekeken boogballetje de keeper verschalkte in de verre hoek. Ik kan niet anders dan de woorden "leep", "bekeken" en "verschalken" gebruiken om deze briljante actie zo adequaat mogelijk te omschrijven. Een 100 % "bewussie", al probeerde dr. Aad Denkers, gepromoveerd psycholoog, Paul ver na de wedstrijd nog wijs te maken dat het geluk was. De reden daarvoor volgens meneer de professor was dat een zelfde soort actie vanaf de andere kant tien minuten later mislukte, een argument dat mannenbroeder Denkers met inmiddels door enkele vaasjes vertroebelde wetenschappelijke overtuiging kracht trachtte bij te zetten. Na deze waanzinnig zin waarmee ik probeer Ing. prof dr Denkers af te troeven,maar waarmee ik eigenlijk maar wil zeggen: Aadje, Messi schiet ook wel eens een keer mis tijdens de wedstrijd en dan zeg je toch ook niet dat zijn doelpunten geluk zijn. Wel jammer dát de Smoor miste, want als hij wellicht ietsje minder overmoedig was geweest had hij de mee naar voren gestoomde Ale kunnen bedienen en was het na 20 minuten al 2-0 geweest. Vijf minuten later kreeg Smoor alsnog de kans een plek te veroveren in de wall of fame. Een perfecte voorzet van Alfred had simpel binnen gekopt moeten worden en dan had er zomaar sprake geweest kunnen zijn van een zuivere hattrick van de Smoor, die droog had gestaan (ik praat nu over voetbal mensen) sinds de invalbeurt tegen Ouderkerk in het seizoen 2009-2010, toen hij nog geen vast lid was van het veteranenteam. Voor als u de draad kwijt bent, beste lezer, het staat dus nog steeds slechts 1-0. Maar niet lang meer. Terwijl het publiek aan de kant een voorzichtige "we want Smore" inzette, ontving Jan op de as van het veld de bal, waarna hij met een simpele, maar wel erg precies geplaatste lage schuiver de keeper verraste. Helaas maakte AFC nog voor de rust een tegentreffer. Je kon merken dat de mannen van AFC op school goed hadden opgelet, vooral bij het vak Duits, want de treffer werd luid en duidelijk bejubeld als een belangrijke "Anschlusstreffer", al had ik (een 8 op mijn eindlijst) nog wel wat aan te merken op de uitspraak van dit mooie Duitse woord. Bovendien was de euforie over het "doelpuntje" erg overdreven, want het was een cadeautje na slordig uitverdedigen door het midden.

Na de rust werd het erg onrustig op het veld. AFC speelde zeker niet slecht, maar verslikte zich binnen de 30 meter van het doel meestal en produceerde louter overmoedige afzwaaiers en schoten die zelfs bij het WK rugby nog geen punten opleveren. De frustratie zat er flink in en de Zuidassers besloten zich te gaan afreageren op de scheidsrechter. Echt geen enkele beslissing van de goed fluitende scheidsrechter kon door de Buitenveldertse beugel en natuurlijk meenden zij voortdurend te worden benadeeld. Ook van onze kant sloop de irritatie erin. Pieter is een jongen die niet graag over zich heen laat lopen en niet alleen verbaal graag 'meegaat' in de strijd, maar het vuurtje ook graag fysiek oppookt. Eén AFC'er trapte bij één van de met geel bestrafte tackles van Piet keihard na en werd door de scheidsrechter terecht van het veld gestuurd. Pieter was daarna aangeschoten wild en werd voortdurend opgezocht. Eerlijk is eerlijk, hij kwam goed weg toen de provocaties hem te gortig werden en hij een tegenstander pootje haakte. Ook een "bewussie" van Pieter die zo verstandig was daarna zelf de zijlijn te zoeken en zich te laten vervangen door Aad voordat hij toch echt die tweede gele kaart zou krijgen.

Ondertussen vielen er over en weer wat kleinere en grotere kansen te noteren. Paul Sla, die ook voor rust al een paar keer attent had gereageerd bij twee afstandsschoten in de korte hoek die hij nog net tot corner kon verwerken, was ook in de tweede helft nog helemaal bij de les toen na een slippertje van de verder soeverein spelende Bartje een tegenstander vrij op hem afkwam. Hij pareerde het schot bekwaam.

Zijn collega in het doel van AFC meende na afloop dat zijn ploeggenoten minder hadden moeten ouwehoeren en "slechts" de drie kansen die ze in de tweede helft kregen, hadden moeten benutten om de overwinning veilig te stellen, maar dat was toch een staaltje scorebordjournalistiek van het zuiverste water. Zo ken ik er ook nog wel een paar. Want ook wij kregen minimaal net zoveel kansen. Zo draaide Ron die voortdurend fel werd geattaqueerd op de enkels en ook veel werd vastgehouden, bij één van zijn acties tot twee keer toe goed weg van zijn tegenstander. Met een vrij doel voor zich schrok hij echter zodanig dat hij nog slechts een rollertje met links produceerde dat in de armen van de spartelende keeper terecht kwam.

En onze enige echte BN'er én miljonair in spe, Stefan Egberts, is ondanks de roem en het geld dat hem over niet al te lange tijd ongetwijfeld te wachten staat, niet te beroerd zich keihard van zijn taak te kwijten. Op rechts maakte hij het zijn tegenstander bij een typische Steefsolo heel moeilijk om de bal vervolgens op maat voor de rechter voet van de mee naar voren geslopen Pieter te leggen, maar het schot vanaf de rand van de zestien was net niet overtuigend genoeg. En kort na rust kreeg Alfred al een kans om, nadat Ron van Dijk onder het gras was geschoffeld (vond AFC natuurlijk overigens totáál niet) aan te leggen vanaf 17 meter, maar de goed genomen vrije trap verdween 5 cm over het doel. Uiteindelijk moest de "man of the match" (op verzoek van Piet, gebruik ik deze term) er toch weer aan te pas komen om de toekomstige Kampioenen uit de penarie te helpen. Alfred speelde de bal hard in op de rand van het strafschopgebied, waarna de Smoor goed kaatste (voor de goede voet !!) en Alfred de bal hoog en onhoudbaar achter de grabbelende keeper in de hoek schoot. Met deze 3-1 was de angel uit het spel van de Amsterdamsche Football Club. Geen idee waarom je als Nederlander je club een Engelse naam geeft, maar ik denk dat de oprichters niet snugger genoeg waren om te kijken of er naast Pancratius misschien nog een andere ijsheilige beschikbaar was om de club naar te vernoemen. Na de beladen thuiswedstrijd tegen Martinus (3-2 winst) en nu dus AFC staan ons over een half jaartje ongetwijfeld een aantal "hete" uitwedstrijden te wachten tegen op revanche beluste tegenstanders. Maar wel lusten ze rauw, dus kom maar op. Maar eerst komende week maar eens de lange busreis naar Badhoevedorp voor de altijd beladen dorpsderby. Beladen in de sportieve zin van het woord, want ik zou geen kwaad woord willen spreken over onze dorpsgenoten die dit seizoen wel een heel ander Pancratius dan andere jaren zullen treffen; een team dat vastbesloten is tot de laatste zaterdag mee te strijden om het kampioenschap.

PSM