Badhoevedorp vet 35+ - Pancratius Veteranen 35+  5-1

 

Het leven van een scribent gaat niet over rozen. Tenminste, als die scribent de intentie heeft een gezellig stukkie te maken over de match van de Kampioenen. Toch wel enigszins ontluisterend en kansloos lieten wij ons ons afgelopen zaterdag namelijk door Badhoevedorp naar de slachtbank leiden. Voor de zoveelste keer aten zij in de dorpsderby de kaas van ons brood.

 

Met nog enorm veel zin en misschien ook wel met iets tŽ veel zelfvertrouwen stapten we het veld op. Het was een herfstdag met temperaturen die je verwacht op een warme lentedag. De reservebank was goed gevuld met maar liefst zeg goedgemutste wisselspelers. Ale sprak in dit verband zelfs van een reservebank die er in jaren niet zo goed had uitgezien. Zelf zat hij notabene nog niet eens op die bank, omdat hij niet op tijd aanwezig kon zijn. Maar op die bank wel erkende goalgetters als the Smore en Al die - belangrijk of niet belangrijk voor het team - gewoon hun reservebeurt moesten uitzitten. Ik laat maar in het midden of dat misschien een verkeerde keuze was, maar feit was wel dat we na 45 minuten al op een forse achterstand stonden. 

 

Het was een hele gekke eerste helft, want het voelde absoluut niet alsof we van de mat waren gespeeld door Badhoevedorp. De cijfers waren echter kil en onverbiddelijk; 3-0. Onder andere twee penalty's deden ons de das om. Terecht gegeven penalty's, alhoewel Frank die heeft doorgeleerd voor scheidsrechter en elke twee weken zijn kunsten vertoont bij onze thuiswedstrijden, meende  dat de pingels niet gegeven hadden mogen worden, omdat de scheids ——k niet floot voor een handsbal van Badhoevedorp op het middenveld. Het is een redenatie die - sorry Frank - mijn logisch denkvermogen te boven gaat. De scheidsrechter trof echt geen blaam. EŽn keer glipte de linksbuiten van Badhoevedorp handig langs Bart die zijn been liet staan, waarna de scheids niet anders kon doen dan naar de stip wijzen. De andere keer kreeg Daan de bal ongelukkig tegen de arm, maar ook toen kon de scheids weinig anders doen dan een penalty geven. Maar toch, maar toch, denk je dan. Want ‡ls Bart het mannetje gewoon had laten lopen en Daan die bal n’et had tegengehouden, waren het dan ook doelpunten geworden? Ik denk het niet. Bij het derde tegendoelpunt kwam de spits van Badhoevedorp bij een harde lage voorzet van rechts knap voor zijn man om de bal tegen de touwen te rammen. Kortom, er was weinig aan de hand, maar t—ch stonden we zomaar met 3-0 achter met de rust, waar 1-0 het gevoel beter aangaf. Een beetje het Ajax - Madridgevoel in de CL. Aardig meeballen, maar toch gewoon binnen 45 minuten op een kansloze achterstand staan.

 

Met een heel bataljon aan wisselspelers dat we na rust inbrachten was nog niet alle hoop verloren. Snel een tegendoelpunt maken, dat was het devies en dan kon er nog van alles gebeuren. We kwamen ook zeker goed uit de startblokken. In het eerste kwartier speelden we met veel overtuiging en voelden we dat een inhaalrace nog mogelijk was. Jan pingelde vanaf rechts regelmatig drie man voorbij en een aantal keer werd de keeper van de tegenstander aan het werk gezet met een paar aardige voorzetten. Grote kansen bleven echter uit. Coen was die tweede helft zeker ook goed op dreef, maar mist wellicht toch wat conditie om net die laatste "finishing touch" aan soms hele goede acties te geven. Een paar keer zat hij er goed bij toen Badhoevedorp niet zorgvuldig uitverdedigde, maar helaas ontbrak toen net die laatste 10 procent om - zoals hij dat in het verleden meestal deed - die beslissende streep in de bovenhoek te geven. Maar het grootste gevaar kwam toch wel bij hem vandaan. Na een kwartiertje werd hij diep gestuurd en wist de keeper de erop volgende voorzet niet helemaal goed vast te pakken, waarna Kees H er als de kippen bij was om de keeper te verslaan; 3-1.

 

Na deze aansluitingstreffer gooiden we er nog een scheppie bovenop, maar te vaak kregen de redelijk goede combinaties op het middenveld geen vervolg als het toneel zich verplaatste naar het strafschopgebied. Achterin werden ondertussen de ruimtes steeds groter en had laatste man Ed moeite de diepe ballen nog goed in te schatten om de counter er op tijd uit te halen. Dat moest een keer fout aflopen en dat deed het dan ook. Erwin Evers (volgens Frank) ontsnapte over de rechter vleugel en liet Paul Sla kansloos met een harde diagonale schuiver in de verre hoek. Vlak voor tijd moest Paul nog een keer vissen toen hij een vrije trap verkeerd inschatte en de bal via zijn lichaam in het doel verdween. Maar toen was het uiteraard al lang gespeeld.

 

Gelukkig was de derde helft van begin tot eind uitstekend verzorgd. De hapjes gingen rond, Badhoevedorp toonde zich een bescheiden winnaar door vergoeilijkend te zeggen dat wij zoals wel vaker in de dorpsderby het betere van het spel hadden, maar dat zij de doelpunten maakten, de biertjes vonden gretig hun weg naar de teleurgestelde en droge kelen van de Kampoenen. En dat was nodig, want het was toch een beetje een dompertje.

 

De resultaten zijn dit seizoen tŽ wisselvallig om Žcht een rol van betekenis te spelen bovenin, maar wat ons op de been houdt is dat we eigenlijk elke week wel kans maken om te winnen. Het is misschien ook goed om - en nou ga ik echt een soort vaderlijke leiderstaal uitslaan - 'minder op elkaar te mopperen'.  Wie de schoen past trekke hem aan. Aan de andere kant heeft de mopperaar van dienst afgelopen zaterdag wel een punt dat we met iets meer overtuiging en concentratie het veld in moeten stappen. Ik denk dat we dan net even dat beetje meer kunnen brengen dan er afgelopen zaterdag uitkwam op het veld.

 

Concluderend, het is een feitelijk en saai verslag geworden.

 

Nog even een rectificatie: Vorige week sloeg ik een slag naar hoe lang het geleden was dat ik voor het laatst had gescoord. Ik kwam op een wedstrijd tegen Ouderkerk een jaar of 5 geleden. Een half uur na openbaarmaking van het verslag kreeg ik een sms van onze statisticus Paul. Ik zou hebben gescoord in het seizoen 2013-2014 tegen VVC2. Zaterdag vertelde Paul Frederikstad mij dat dit een doelpunt op slag van rust was, waarna de wedstrijd werd gestaakt omdat de tegenstander niet meer verder wilde door te weinig mensen en andere onvrede. Er kwamen beelden terug in mijn hoofd, maar Paul, dat was maar ten dele juist. Het was volgens mij de wedstrijd tegen TOG op het kunstgras van Pancratius op 20 oktober 2012 toen ik inderdaad op slag van rust een afgeslagen hoekschop per ongeluk met mijn scheenbeen over de grabbelende handen van de keeper in het doel schoot en daarmee uiteindelijk dus zelfs de winnende treffer scoorde. Paul kennende duikt hij nu opnieuw in de stoffige archieven om mij te bevestigen dat ik (on)gelijk heb.

 

Aanstaande zaterdag staat VVC 2 op het programma en ik weet het zeker, denk ik, .... we gaan gewoon de drie punten pakken.

 

PSM