Pancratius - Roda '23 7-1

(en nog een beetje Martinus - Pancratius 3-7)

Laat ik eerlijk zijn. Het is toch een beetje als een jongensboek. Jongetje begint aan een voetbalwedstrijd. Na tien minuten staat het 2-0 en het jongetje heeft twee keer gescoord. Iedereen die dit verslag leest en er niet bij was - en ook mij en mijn verslagen kent - zal nu denken: 'welk ongelooflijk lulverhaal gaat die Smorenburg deze week weer ophangen?

Goed, laat ik anders beginnen.

Roda '23 was naar Badhoevedorp afgereisd met de allerbeste bedoelingen. Fel beginnen, dat was het motto en snel een treffer maken om Pancratius, dat op de ranglijst een paar punten onder hen stond, definitief af te schudden als concurrent. Maar het liep totaal anders. Na tien minuten liepen ze - om het even populair te zeggen - 'achter de feiten aan', want had ene Smorenburg de bal al twee keer achter de verbouwereerde goalie van de Bovenkerkers gelegd.

Geloven jullie dit dan wel?

Goed, nog één poging: ruim 44 jaar geleden zette de toen nog totaal onbekende Paul Smorenburg zijn eerste stappen op de voetbalveld van Pancratius. Op het huidige trainings/annex modderveld (kunstgras was nog niet uitgevonden in 1973 en zelfs de oliecrisis was nog niet begonnen) zette zijn eerste coach Henny Spanjaard (helaas hebbe God zijn ziel) hem rechtsback voor de allereerste wedstrijd tegen ZSGO (waar ze later WMS aan hebben geplakt). Geen idee had het negenjarige jongetje waar in het veld de rechtsback moest gaan staan, dus wachtte hij een beetje onopvallend om zich heen kijkend totdat de andere jongetjes min of meer hun plekje hadden gevonden om vervolgens op de openvallende plaats te gaan staan. Onder die andere jongetjes zat ook Bartje K, die toen al zo bijdehand was dat hij voor de wedstrijd op internet had opgezocht welke posities er allemaal bestonden in het voetbalspel. Sterker nog; hij had vóór de wedstrijd al opgezocht dat we 7- 0 zouden gaan verliezen. Enfin, ik nam mijn rechtsbackpositie in, om die de rest van de wedstrijd niet meer te verlaten ondanks het rouwe aanmoedigende stemgeluid van Henny (vermoedelijk te wijten aan een biertje te veel op de vrijdagavond) af en toe van mijn plek te komen. Henny had immers gezegd dat ik rechtsback moest gaan STAAN en in die tijd al had ik de onhebbelijke gewoonte op de gekste momenten dingen heel letterlijk te nemen. De wedstrijd eindigde dus in 0-7, een waarlijk bedroevend debuut van een speler die vele jaren later op het aangrenzende eerste veld...... en heel veel andere velden in het district Amsterdam, nog heel veel zou verliezen in zijn voetballeven.

Maar... die kleine jongen bleef tegen alle slechte resultaten in een echte liefhebber van het spelletje. Drieënveertig jaar later kwam dat jongetje eindelijk een coach tegen die in hem zag wat geen enkele andere jeugdleider ooit had gezien; namelijk dat we hier te maken hebben met een ijskoude afmaker die thuishoort in de spits om daar zijn tegenstander helemaal gek te maken. De naam van die coach is Paul Slaman. En op zaterdag 6 februari in het jaar des Heren 2016 was het zover. Met twee snelle doelpunten gaf de inmiddels 53-jarige, niet alleen aan de slaap grijzende en ook niet meer al te soepel voortbewegende veteraan, Roda '23 binnen tien minuten een psychologisch pak slaag waar ze de rest van de middag niet meer overheen kwamen.

Ik weet niet of ik nu nog lezers heb, maar het moge inmiddels duidelijk zijn dat ik twee keer (2 x dus) scoorde afgelopen zaterdag en daarmee een belangrijk aandeel had in de uiteindelijke 7-1 overwinning. 'Was I then so good, or was the opponent now so bad', zou de succestrainer Louis van Gaal zeggen. Dan zeg ik: Nee, ik was niet zo goed, maar ja, Gerd Müler was in 1974 in de finale tegen Nederland ook nicht so gut, maar 'wij tuinden er wel in' om maar even Herman Kuiphof te parafraseren. En Dennis Bergkamp speelde in de kwartfinale van het WK in 1998 ook niet briljant tegen Argentinië. Toch liet Rinus Michels, een soort Paul Slaman avant-la-lettre, hem staan, waarna hij in minuut 88 Nederland met een briljant doelpunt naar de halve finale schoot.

Waren mijn doelpunten tegen Roda briljant? Nee. Maar, zeggen ze dan altijd, je moet er natuurlijk wel staan op het moment suprême. Bij het eerste doelpunt was dat op de plek waar de assistenkoning van de Rustenburgerstraat de bal uit een hoekschop perfect op het hoofd legde van de ongedekte Smore die koeltjes raak kopte. Enkele minuten later werd Onno naar de achterlijn gestuurd met een slim steekballetje. Zijn bekeken voorzet werd door the Smore dito droog achter de kansloze doelman van Roda gelegd.

The Smore ging uiteraard op zoek naar die derde treffer die hem definitief een soort 'Kuif den Dolder' (lees dat boek) zou maken, maar had na een goede steekbal van Pietje misschien beter kunnen kiezen voor een voorzet op het hoofd van Alfred in plaats van zelf te schieten. Tien minuutjes later, nog voor het verstrijken van het eerste half uur, kwam er een einde aan de droomwedstrijd van the Smore. Aan de plaatselijke slager uit Bovenkerk, die op zaterdag linksback staat bij Roda, was opdracht gegeven zijn messen te slijpen om de onbekende, maar levensgevaarlijke spits van de Badhoevedorpers een koppie kleiner te maken. Met een zware blessure moest the Smore vanuit de dug-out toezien hoe Roda de aansluitingstreffer maakte na slordig uitverdedigen door het centrum van Pietje, die overigens verder een solide, sobere partij voetbal speelde. Gelukkig maakte Alfred snel daarna de 3-1. Zeer verdiend, want bij 2-0 had onze vedette al twee keer snoeihard het aluminium boven de kansloze Roda-goalie gegeseld. En het was een zeer fraaie treffer. Nadat assistenkoning Stefan de bal op 22 meter klaar had gelegd voor Al, haalde die verwoestend hard uit, waarna de bal in de uiterste rechter benedenhoek zoefde. Schitterend. Kijkt u vooral deze treffer terug op het youtubekanaal van Nathan (waar u dan en passant ook de intikkertjes van The Smore kunt terugkijken!!!!)

Na rust was het snel gedaan met de tegenstand van de dappere Bovenkerkers. Een bekeken bal van Pietje, die het midden hield tussen een dieptepass en een steekpass en waarmee hij zijn slippertje van de eerste helft compenseerde, werd door Alfred op waarde geschat. Met een soepele lichaamsschijnbeweging omspeelde hij de doelman en schoof de bal in het lege doel. Kort daarop bekroonde Pietje zijn degelijke tweede helft na een goede loopactie in de zestienmeter met een goed doelpunt, onder het toeziend oog van zij grote liefde Petra en zoon Steef aan wie hij uiteraard, zoals het een goede vader betaamt, het goede voorbeeld moest geven.

Overigens (had ik dat al verteld?) The Smore scoorde deze wedstrijd dus twee keer, onder het toeziend oog van twee van zijn vele kinderen. Het werkt dus wel, een beetje publiek. Ik zou daarom alle kinderen van alle Kampioenen willen oproepen de rest van het seizoen aanwezig te zijn bij de wedstrijden om hun vaders aan te moedigen.

De stand was inmiddels 5-1, maar Onno had er nog wel even zin in. Eerst verlengde hij een klutsbal in het strafschopgebied met enig fortuin tot in de rechter bovenhoek (6-1) om vervolgens op de hem kenmerkende wijze ook nog zijn tweede en Pancratius' zevende aan te tekenen. Op topsnelheid schudde hij een tegenstander van zich af, omspeelde de keeper en schoof de bal in het lege doel.

Kortom, het was een goede zaterdag. Dat mocht ook wel, want op 19 december verloren we de laatste wedstrijd voor de winterstop van Martinus met maar liefst 3-7. Het was het treurige slot van een reeks van vijf verliespartijen op rij nadat we op 31 oktober voor het laatst wonnen van AFC (niet toevallig ook de laatste wedstrijd waarin the Smore succesvol was). Tegen Martinus tankten we op de valreep nog wel wat zelfvertouwen door er in ieder geval zelf ook nog drie in te schieten. Koos Boering beleefde zijn finest moment door ons vlak voor rust zelfs de hoop te geven dat er meer inzat dan de forse afstraffing waar het uiteindelijk op uitdraaide. Met een vlijmscherpe, snoeiharde voorzet vanaf de linkerflank dwong hij de centrale verdediger het enige te doen wat menselijkerwijs mogelijk was en dat was: de aansluitingstreffer in zijn eigen doel schieten. Ik weet niet of onze Excell-koning Slaman dit goed zal rekenen als doelpunt, maar een 100 % assist was het zeker en bovendien vind ik de altijd sober, maar zuiver en geconcentreerd verdedigende Koos sowieso een kanjer, zeg ik als volledig objectieve waarnemer en beste vriend van de sympathieke kalende vijftiger uit Amstelveen. Na de rust liep de stand snel op door een aantal lepe doelpunten van de goed koppende spits van Martinus. Bij 7-1 vond Jan het genoeg. Getergd door de grote achterstand dwong hij de verdediging tot een aantal fouten, die hij vervolgens ook afstrafte. Bij de 2-7 was hij zelf de koele afmaker; de 3-7 legde hij na het passeren van drie man en het twee keer uitkappen van de keeper, panklaar voor de mee naar voren geslopen Adriaan.

Het herstel is nog broos, maar de 7-1 tegen Roda is een absolute opsteker. Met wedstrijden tegen VVC en Arsenal in het verschiet, zit ik stiekem aan zes punten te denken. Daarmee kunnen we weer opschuiven naar de middenmoot of misschien zelfs de subtop. Het kampioenschap is wel uit zicht, maar laten we er een mooi tweede deel van de competitie van maken. Ik vrees wel even zonder mij, want die verdediger van Roda heeft mij, zonder opzet overigens, toch wel flink te pakken gehad. Ik reken erop dat de 10 (!) afwezigen van afgelopen zaterdag hun mannetje zullen staan, maar anders kunnen we altijd nog terugvallen op de invallers van afgelopen zaterdag, risi-cose, Remco en Onno. Jullie speelden een goede pot, waarvoor dank.

Paul Smoor