Amstelveen Heemraad Vet. - Pancratius Vet 1 0-2

Ja, beste lezer (ik schat circa 25 man), u leest het goed; wederom werd een tegenstander aan de bijna niet meer te stoppen zegekar van de Pancratiusveteranen gebonden. Gemiddeld nu precies vijftig jaar en 1 week (bron: PaulSla) stijgen we elke week weer tot nog grotere hoogten. Het was al weer het negende punt in de vierde wedstrijd van het kalenderjaar 2016.

Zonder een aantal erkende cracks als Alfred, Jan en ook de supersub RisiCose die meenden midden in het seizoen (!!!???) de lange latten onder te moeten binden, gingen we de strijd aan met wat op papier een eitje was. In de heenwedstrijd hadden we immers eenvoudig afgerekend met sympathieke (want ja, dat ben je als je je met 6-0 laat verslaan) tegenstander uit..... inderdaad Amstelveen. Maar net zoals angst is ook overmoed een slechte raadgever. Want WAT WAS DIT EEN MATIGE POT MANNEN!!!!. Ik heb het zelf zowel binnen als buiten de lijnen moeten vaststellen. Tempo: nul; finesse: nul; doorzettingsvermogen: nul.

Vrij naar Hendrik Marsman, zou ik willen stellen:

'Denkend aan de Pancratius Veteranen

zie ik breede aanvallen

traag door een oneindig

middenveld gaan...'

We misten een verbindingsman die eens even voortvarend de oceaan aan ruimte (die er weldegelijk was) tussen onze eigen zestien en de zestien van Amstelveen overstak. Pieter, bedrijvig als altijd 'in de bal' komend, stond daarna veelal te dicht bij de eigen zestien en mist dan ook de versnelling en souplesse om die oversteek snel te maken. Een mannetje erbij voor een slimme combinatie zou dan handig zijn. En Coen, die special afgelopen dinsdag helemaal uit Almere was gekomen om in een extra training naar eigen zeggen wat wedstrijdhardheid op te doen, was minder op dreef dan een week ervoor toen hij tegen Arsenal, na een hele vroege achterstand met een zwiepend afstandschot de keeper van Arsenal tot capitulatie dwong en met deze gelijkmaker belangrijk was bij de uiteindelijke 3-2 overwinning. Te vaak strandden Coen's veldtochten over het middenveld deze zaterdag in schoonheid. Voetbal is natuurlijk ook een spelletje van elf tegen elf. En wij staan uiteraard wel met elf man op het veld (het was Pieter met kunst- en vliegwerk en zes halve invaliden gelukt een elftal bij elkaar te bellen), maar dat wil nog niet zeggen dat we ook alle elf tegelijk bezig zijn er wat van te maken. En dan is het lastig, ook voor voetballers als Coen en Piet die in principe wel de juiste lijnen in hun hoofd hebben, deze ook in de praktijk op het gras te tekenen.

Kortom, zo is mijn analyse, het is te vaak zo dat er in feite maar 1 of 2 mensen aan het voetballen zijn, terwijl de anderen op een afstandje een schietgebedje doen dat Coen of Pietje het zakie wel in hun eentje afhandelen.

Natuurlijk, er waren lichtpunten. Zo onttrok alleskunner Aad die de zondag na de wedstrijd Abraham werd (zo las ik in de elftal-app) en met zijn vijftig levensjaren de ultieme "gemiddelde" veteraan genoemd mag worden, zich aan de malaise. Onvermoeibaar putzte hij als ausputzer kleine slippertjes van medespelers weg en bijna elke lange bal die hoog de zestien in werd gehesen was een prooi voor zijn gretige voorhoofd. De verdediging was deze zaterdag toch de sterkste linie, want ook Bart en Koos (met lichte hamstringblessure nog steeds) speelden een sobere, maar nuttige pot voetbal. Paul keepte bovedien een foutloze wedstrijd en wist met een paar attente reacties te voorkomen dat halve kansen van Amstelveen tot een doelpunt leidden. In de tweede helft verving Antonius Denkers de moegestreden Ale die na zijn fikse ongesteldheid gedurende de jaarwisseling nog steeds niet terug is op zijn oude niveau en daardoor jammergenoeg iets te vaak vrijwilliger is als het gaat om wisselbeurten. Gelukkig had Pietje ook het telefoonnummer van Tonie, die toch ergens stiekem in Buitenveldert werkt aan zijn conditie en balgevoel (dat kán niet anders). Moeiteloos haakte hij als rechtsback aan bij het niveau van Aad, Bart en Koos.

Ook heel fijn was dat Pieter in een ultieme belactie Onno bereid had gevonden voor een "hellefie" naar de Sportlaan af te reizen. Vorige week tegen Arsenal was de schicht van de Korte Meerhuizenstraat al belangrijk geweest voor het team met een beslissende assist op Remco die zijn eerste treffer van het seizoen aantekende en ook deze week was de energie van Onno weer meer dan welkom. Ik weet eigenlijk niet precies hoe oud Onno is, maar weet wel dat hij nog altijd twee keer zo snel is als de gemiddelde Pancratiusveteraan. Een kwaliteit die bijzonder goed van pas komt in een toch tamelijk statisch elftal als het onze. In de tweede helft, toen we een beetje luizig als een counterploeg de in de eerste helft verkregen 0-1 voorsprong aan het verdedigen waren, werd "de Schicht" de diepte ingestuurd. De boomlange Amstelveen-goalie dacht het Onno met een uitlooppoging nog moeilijk te maken, maar dat had hij beter niet kunnen doen. Met een magistraal lobschot van een meter of dertig passeerde Onno de keeper en zagen wij de bal net onder de lat in het doel vallen. De 0-2 was echt een opluchting voor alle elf mannen op het veld en de kreupele, invalide wisselspelers aan de kant die na deze "Vorentscheidung" gewoon in hun rolstoel konden blijven zitten. Hoewel Amstelveen tamelijk onmachtig was, had het er toch alle schijn van dat een gelijkmaker geleid zou hebben tot erger (verlies). De 2-0 gaf bovendien ook net even wat meer glans aan de overwinning, want het eerste doelpunt was een cadeautje van de doelman van Amstelveen die een harde lage voorzet van de prima naar de achterlijn opgestoomde Remco niet klemvast kreeg en met een strik er om klaar legde voor the Smore. Die tekende zijn makkelijkste trefer van dit seizoen aan door er een klein zetje tegen te geven.

Vlak voor rust had de praatjesmaker uit Aalsmeer nog een negatieve verdedigende hoofdrol. Een beetje genietend van het zonnetje dat op zijn bolletje en in zijn ogen scheen (althans dat was wat hij in een eerste snelle analyse in de rust als excuus probeerde op te voeren), verprutste hij de bal bij de zestien op kinderlijk eenvoudige wijze. De daarop volgende voorzet werd door de Amstelveense Maradonna met een snoekduik in het doel getikt. De scheidsrechter wees aanvankelijk naar de middenstip, maar was gelukkig zo sportief nog even verhaal te halen bij onze grensrechter die hem wist te vertellen dat de bal toch echt met de hand in het doel was geslagen. Ondanks protesten van Amstelveen leek het er toch op dat zij ook wel inzagen dat dit toch echt een Maradonnaatje was.

Wat zeer heugelijk was deze zaterdag, was de terugkeer in de tweede helft van een oude held, de overbuurman van doelpuntenmaker Onno. Gedwongen door de waslijst van blessures en enkele wintersportende "Kampioenen" trok de draaikont van de Korte Meerhuizenstraat voor één keer weer de voetbalschoenen aan. En het moet gezegd; het prachtig Pancratiusrode voetbalshirt zat hem na zoveel maanden stilstand net zo gegoten als het Edwin Kas al jaren zit. Maar een aap verleert zijn oude kunstjes niet, zo zag je direct bij Ard (want over deze grootheid hebben we het hier). In de tweede helft beleefde hij bijna zijn 'finest moment'. In de buurt van de vijandelijke zestien gooide hij er drie of vier kapbewegingen uit, waarmee hij enkele tegenstanders totaal het Amstelveense bos instuurde. Die haalden daarna opgelucht adem, omdat ze van een afstandje zagen dat ze hem toch zodanig hadden vermoeid met hun machteloos verdedigende armen en benen, dat de kracht ontbrak om de bal na die weergaloze solo-actie ook nog dito geniaal in te schieten. Er volgde helaas slechts een bescheiden rollertje dat net niet de goede richting had. Ard heeft via de elftal-app al laten weten dat dit waarschijnlijk voorlopig weer zijn laatste optreden is, maar laten we met z'n allen geld bij elkaar lappen om hem de komende zomer naar Lourdes op vakantie te sturen.

De komende weken worden pittige weken met achtereenvolgens koploper Buitenveldert, AFC (moet kunnen) en Badhoevedorp. Hoewel ik een optimist eersteklas ben die vind dat we naar 9 punten moeten streven, zegt de realist in mij dat we stiekem ook blij moeten zijn als we over drie weken kunnen terugkijken op een winstpartij, een gelijkspel en een verliespartij.

PSM