AFC Veteranen 35+ - Pancratius Veteranen 35+ 0-3

Tjonge jonge, wat was het weer genieten afgelopen zaterdag op en rond het prachtige kunstgrasveld van AFC. Wat een topveteranen zijn het toch, die jongens van Pancratius. Zoals de geniale Jan Smit, de geslepen sluipmoordenaar in de spits Ron van Dijk en de (bijna) altijd scorende spits Paul Smore. En niet te vergeten van Kees H, de schicht van Nieuw Vennep en de nimmer versagende alleskunner Adriaan Denkers.

Maar.... al deze supersterren zaten langs de kant naast de al wat langer ongestelden, zoals Keesie en Daantje. De één was misselijk, de ander had het aan zijn rug en weer eentje had wat aan zijn benen; kortom: wat ben ik blij dat we naast deze zeer sterke spelers nóg een heel elftal zeer sterke spelers wél op de been konden brengen.

Paul Sla, die sinds 1871 geen wedstrijd heeft overgeslagen - op de paardenweekendjes na dan - moest bij afwezigheid van bijna alle mogelijke spelers die hij eerder uitprobeerde in de spits, wéér improviseren en toverde een nieuwe gouden variant uit de hoge hoed. Pieter werd aangewezen als aanspeelpunt in de spits, terwijl onze eigen wannabe- miljonair Stefan om hem heen onrust moest stoken met de tomeloze energie die wij van deze relatief jonge God gewend zijn.

En het is opvallend; de verdediging gaat steeds meer het fundament worden van de ijzersterke formatie die wij dit seizoen steeds meer worden. Edje met zijn strakke lijf met daarop een intelligent glazen bolletje (hij voorspelde dat Ajax 0-3 zou gaan winnen in Eindhoven), was niet voor het eerst dit seizoen heer en meester in de verdediging. Met zijn gebruikelijke stevige bipsje, gecombineerd met een ongeëvenaard stukje timing was hij bijna elke situatie meester. Hij werd geassisteerd door de prima spelende Ale die langzamerhand weer zijn ouderwets hoge niveau benaderde en daarmee een plaag is voor elke spits. Ook Bartje K was prima op dreef. Niet alleen sober en geconcentreerd in de verdediging, maar ook in de omschakeling. Zelfs de altijd zéér kritische Pieter prees Bartje de hemel in. 'Er is niemand die zo goed een bal strak in kan spelen als Bartje', zo sprak hij na afloop lovend, 'alleen hij doet het zo weinig', volgde toch nog een kleine sneer die zo kenmerkend is voor de fijne relatie die het duo Pieter-Bart hebben op de grasmat.

Maar het compliment was terecht, want het was Bart bij wie de aanval begon die leidde tot de openingstreffer. Vanaf de middenlijn speelde hij strak in op Pieter die op de rand van het strafschopgebied de bal in één beweging op Alfred kaatste die magnifiek uithaalde en de bal met een lichte curve laag langs de keeper schoot. Een vloeiende aanval zoals we die dit seizoen nog niet veel hebben gezien.

Tien minuten later stuurde Pieter vanaf de middenstip Stefan op pad. Die schudde een tegenstander van zich af en zwiepte de bal van een behoorlijke afstand half langs en over de uitlopende keeper. De bal belandde met effect tegen de binnenkant van de paal. Stefan versteende even, maar kon na anderhalve seconde die een kwartier leek te duren toch uitbundig juichen toen de bal tergend langzaam over de doellijn rolde.

Was AFC dan helemáál niet gevaarlijk? Ja, dat waren ze wel, maar in de meeste gevallen bleef het bij een mogelijkheid op een kans of waren ze te onnauwkeurig of slap in de afwerking. Al hadden we één keer wel heel veel geluk dat de bal na een gigakluts op een halve meter voor ons doel, waarbij Paul en Ed betrokken waren, uiteindelijk net de goede kant op caramboleerde.

Na de rust zakte bij AFC de moed in de schoenen. Ze slaagden er niet echt in gevaarlijk te worden en toen wij de derde treffer hadden gemaakt, was er af en toe zelfs sprake van tiki-takkavoetbal van onze kant. De derde treffer was overigens weer een prima uitgespeelde aanval. Coentje bleef de hele tweede helft onvermoeibaar op zoek naar een doelpunt, maar zag net voorbij de middenlijn dat de weg nog lang was en bediende daarom Alfred in de diepte. En als Al zich verlost weet van de laatste man, dan weten de keepers in deze veteranenafdeling inmiddels hoe dat afloopt. Met een zekere schuiver liet hij de doelman volstrekt kansloos.

Positief en zeer verheugend was dat - met de lange lijst van zieken, zwakken en misselijken - Thieu na enkele verdienstelijke wedstrijden als grensrechter, na een half uur voldoende hersteld en warmgelopen was om de trekkebenende Frankie ( die de te elfder ure met een migraineaanval afgevallen Koos op linksback verving) te vervangen. En wat dan handig is met een jongen als Thieu, die heeft zo onnoemelijk veel basistalent, dat het niet uitmaakt hoe lang hij er uit is geweest en ook niet waar je hem dan neerzet. Hij speelde - dat snapt u inmiddels - een foutloos uur op linksachter.

De 0-3 kwam op geen enkele manier meer in gevaar en dat betekent dat we op koers zitten voor de - na het winnende potje tegen Amstelveen - door mij voorspelde reeks wedstrijden met een verliespartij, een winstpartij en een gelijkspel. De oplettende lezer mist dan die verliespartij. Inderdaad, dat was vorige week. Tegen de waarschijnlijke kampioen Buitenveldert. Die wedstrijd ging met 2-6 verloren, al had het er na een furieuze start van Buitenveldert nog even de schijn van dat we dat ene gelijkspelletje vorige week al konden pakken. Na 25 minuten drukte the Smore onder het motto "nu ik er toch ben" droog af nadat de bal via Alfred voor zijn voeten was gerold. Met de shirt over het hoofd vierde de 53-jarige revelatie van het seizoen zijn vijfde seizoenstreffer. Zijn voltallige fanclub, bestaande uit penningmeester Daan en voorzitter Thieu, pleegde reeds de eerste telefoontjes om de zoveelste huldiging van dit seizoen op de platte kar te regelen in zijn woonplaats Aalsmeer. Maar scheidsrechter Frank meende toch nog even naar de grensrechter van Buitenveldert te moeten gaan luisteren en toen was het ineens hands van Alfred en moest het complete feest worden afgeblazen. Die domper kwamen we niet meer te boven, want in een mum van tijd legde Buitenveldert de bal nog voor de rust drie keer in het netje. In de tweede helft deden ze dat nóg drie keer, maar gelukkig lieten ook wij toen nog twee keer het net bollen. Eén keer overigens door een own goal na een harde voorzet van Alfred, maar de fraaiste treffer van de middag kwam - niet voor het eerst dit seizoen - van de voet van Alfred. Op 30 meter voor het doel kreeg hij de bal op maat aangespeeld en met schitterend afstandsschot schoot hij de bal onhoudbaar in de kruising.

Zo hebben we ook de wedstrijd van vorige week nog even meegepakt. Nu gaan we even Pasen vieren. Een aantal Kampioenen doen dat op de lange latten; een aantal kan deze week benutten om te herstellen van kleinere en grotere lichamelijke ongemakken en de "fitten" onder ons zullen waarschijnlijk wel door Paul Sla opgetrommeld worden zich te melden op het één of andere trainingsveld. Hopelijk pakken we dan de week erop dat ene puntje tegen Badhoevedorp dat langzamerhand toch wel is uitgegroeid tot een Angstgegner. Misschien als iemand van deze Badhoevedorpjongens dit leest is dat voor hun een reden om ons te onderschatten. Laat ik eens een oude traditie oppakken uit de jaren '70 van de vorige eeuw, toen zelfs deze veteraan nog een jong broekie was. Wedstrijdverslagen in het toenmalige Kontakt eindigde immer en altijd met een optimistisch: "als we volgende keer allemaal ons best doen, dan verwacht ik een goed resultaat".

PSm