Pancratius vet 35+ – Martinus vet 35+

De weg omhoog is ingeslagen. Na het dramatische resultaat van vorige week, was er niet zo heel veel hoop, maar de veerkracht van de oude mannen die we inmiddels wel zijn, bleek toch groot. Martinus werd in de eerste helft van het kastje naar de muur gestuurd en hoewel we aan het eind van de wedstrijd nog een beetje in de problemen kwamen, was het ook in de tweede helft zo nu en dan echt genieten.

Hoe is dit in Godsnaam mogelijk, denkt de neutrale lezer?

Ten eerste waren het de twee gastspelers van zaterdag 3 dat inmiddels is gestopt, die een belangrijk aandeel hadden bij onze wederopstanding. Edu is een grote sterke speler die veel aanspeelbaar is, ook graag de bal wil hebben en met zijn machtige trap vaak een goed vervolg weet te geven aan een aanval. Ronald (beter bekend onder zijn bijnaam 'Bakker' en door Edu liefkozend 'Bakkie' genoemd) is een onvermoeibare jongere oudere die deze zaterdag de meeste kilometers van alle spelers maakte. Onvermoeibaar pendelde hij over de rechtervleugel. Een bal op Bakkie betekent dat de verdediging even een zorgeloze minuut heeft. Die bal komt niet gelijk weer terug. En dat is weleens lekker.

Het eerste doelpunt viel na een minuut of tien. Ik heb die goal net gemist omdat ik mijn voetbalschoenen was vergeten, maar naar het schijnt ging er een briljante één-twee aan vooraf waarbij Remco de bal met de hak weer voor de voet legde van Onno die resoluut afdrukte. Naar het schijnt dus. Onno is ook een fijne jongen om erbij te hebben met zijn bovengemiddelde loopvermogen waardoor hij de opbouw van de tegenstander vaak al op hun helft weet te verstoren. Onno speelde dan ook een puike partij. En ook Remco had een flink bakkie zelfvertrouwen getankt, want een paar minuten na zijn assist, nam hij een lange voorzet van rechts in één keer op de binnenkant van zijn pantoffel. Een prachtig stukje balbeheersing, maar de bal belandde deze keer helaas nog op de paal. Een tiental minuten later was het tijd om zijn specialiteit uit te serveren; het afstandsschot. Remco is net een soort wildwest cowboy die uit alle hoeken en gaten en zonder te waarschuwen vanuit de heup schiet. Vijf van de tien keer is het dan zo'n losse flodder (zo eerlijk mogen we ook zijn Rem!) die eindigt bij de cornervlag of op de zesde verdieping van het denkbeeldige flatgebouw achter de keeper, maar als die bal wél de goede richting heeft, zijn het bijna niet te pakken projectielen voor de vijandelijke keeper. Zo dus ook na een half uurtje, toen hij vanaf een meter of 25 uit het niks de trekker overhaalde voor de 2-0.

Kort daarop kreeg Jan, die deze week in de spits was geposteerd en daar de voorstopper van Martinus handenvol werk bezorgde, de bal en begon met zijn nog altijd slanke, maar tanige en sterke slangenlichaam aan één van zijn weergaloze solo's. Hij wilde zijn actie afsluiten met een gekruist schot links van de keeper. Maar door de krachtenslopende actie slipte de bal van zijn linkerschoen (als een biljarter die de bal te dun raakt) waardoor de bal in de rechterhoek verdween. Iedereen, en ook de keeper van Martinus , was volledig verrast. En toen was het dus 3-0!!! Een ongekende weelde die we dan ook maar heel kort konden dragen, want één van de beste Martinusianen (of hoe noem je die gasten) legde vanaf een meter of 30 aan voor een schitterend afstandsschot dat volledig buiten bereik van Paul in de kruising verdween.

Gelukkig floot Frank daarna snel voor de rust. En nu moet ik toch een paar woorden wijden aan Frank. Elke thuiswedstrijd offert hij zich op om de wedstrijd te leiden en – dat mag toch weleens worden gezegd – hij wordt elke week beter. Resoluter, rustiger, consequenter en met steeds meer natuurlijk overwicht. Zijn consequente manier van fluiten (zowel bij beslissingen voor als tegen ons) werkt rustgevend voor de weliswaar oude, maar nog altijd vaak met een kort lontje uitgeruste, veteranen van zowel Pancratius als de tegenstander, en zorgt ervoor dat we nooit meer problemen hebben met uit de hand lopende wedstrijden. Klasse Frankie.

Na de rust waren er door het ruim beschikbare wisselmateriaal een aantal omzettingen. Dan en the Smore namen de links- en rechtsbackposities over van Koos en Bart. Vooral in opbouwende zin was alleskunner Dan 48-karaats (wat overeenkomt met de leeftijd die hij een dag eerder bereikte). Want Dan is typisch zo'n manusje-van-alles die als er ergens een plekje onbezet dreigt te raken, dat klusje van Salad krijgt toegewezen. Het is het lot van de alleskunner, Dan!

Wie trouwens ook 48-karaats voetbalde (maar die is dan ook pas 41) was Stefan. Ik heb speciaal even twee witregels ingevoegd om Steef weer effe bij het verslag te krijgen.

(Ben je daar Steef? Komt-ie)

Vorige week heb ik deze gelukszoeker in het verslag nog een beetje in de maling genomen, maar dat lijkt wel zijn uitwerking te hebben gehad. 'Dat gaat me niet weer overkomen', moet Steef hebben gedacht. WAT SPEELDE STEFAN EEN BEREWEDSTRIJD!!! En dat moet ik echt even in hoofdletters schrijven. Wat mijns inziens een belangrijke rol daarin speelt is zijn positie op het veld. Ik denk dat ik daarvoor vervolgens weer de credits moet geven aan Paul. The Salad man posteerde onze BN'er en aspirant theatermaker het veld in als voorstopper. En die positie past hem als een maatpak. Zijn tomeloze energie, duelkracht en ook net even dat tikkie hardheid dat soms nodig is om een spits een beetje schrik aan te jagen, was een lust voor het oog. Ik was zelf ook aan het spelen dus kon even niet turven, maar ik denk niet dat ik overdrijf als hij tot acht keer toe bij inspeelballen voor zijn man kwam om hem de bal af te snoepen voordat hij er überhaupt aan kon komen. En als dat niet lukte hijgde hij onophoudelijk in de nek van zijn tegenstander. Tot zijn eigen frustratie leidde dat in zijn ogen net iets te vaak tot een corrigerend fluitje van eerdergenoemde Frank, maar ik zeg; niks van aantrekken, want als het even niet helemaal volgens de regels kan, dan maar heel even tegen de regels. Dat zou ik ook eens wat vaker moeten doen. Ik denk serieus dat een “stukje” onverzettelijkheid (om Edje even een beetje taalkundig tegen de schaarse haren in te strijken) ons flink gaat helpen om dit jaar nog veel punten te pakken.

Maar, zoals ik vorige week aangaf, het is dan wel handig als er voorin af en toe eens eentje wordt ingeschoten. En dat was dus deze week goed voor de Bakker (dit is een uitdrukking, dus ik bedoel niet Bakkie). Want al snel na de spelhervatting (heerlijk om weer eens zo'n ouderwetse voetbalwoord te gebruiken), kwam de bal na een langlopende aanval over veel schijven terecht bij Edu die rechts in het strafschopgebied de bal met en half volley naar de hoek stuurde. De bal caramboleerde door het strafschopgebied en de verdedigers konden er de voet niet tegenaan krijgen. De keeper bokste de bal naar de zijkant, maar voordat de bal de achterlijn passeerde, pikte Jan het leer op en wist hij de bal met een behendige lichaamsschijnbeweging langs een tegenstander te slepen en in het lege doel te schieten met zijn chocoladebeen, al is Jan's rechterbeen beter dan menig favoriete been van de andere veteranen.

Twee minuten later was het weer de beurt aan Remco. Jan rommelde wat met de bal op een meter of dertig voor het doel. Net toen hij het leer bijna onder controle had, liep Remco langs. Die dacht, ik loop hier toch; laat ik mijn schoen er eens flink tegenaan zetten. En net als in de eerste helft verdween de bal onbereikbaar voor de keeper in de bovenhoek. Als hij 's avonds net zo ongecompliceerd de bowlingballen uit zijn hand heeft laten vallen als op het voetbalveld, dan denk ik dat er weinig kegels meer overeind staan in die tent.

Het potje was binnen. De linkerspits van Martinus, een 62-jarige maat van koffieboer Daan die ergens in Nederland op een golfbaan stond te kleumen, vertrouwde mij toe dat hij na de wedstrijd een berichtje naar Daan zou gaan sturen dat ze hem niet meer nodig hebben bij Pancratius. Misschien een iets te vroege conclusie, want kort daarop liepen de Martinusvoorwaartsen kinderlijk eenvoudig door onze verdedigende linie en een minuut of tien voor het einde overkwam ons dat opnieuw. Dat was ons met de uitschuifbenen van Daantje niet overkomen. Nu was het – voor de meetellers – opeens 5-3 en werd het nog hachelijk. Gelukkig voor ons was de duisternis inmiddels zo goed als ingevallen en blies Frank voor het laatst. Uiteraard keurig na 45 minuten precies, want sjoemelen, daar doet Frank niet aan.

Na afloop nam mental coach, afbeladres en sfeermaker Keesie het woord aan de stamtafel voor een belangrijke mededeling. 'Jongens', zo sprak hij, 'voor deze wedstrijd stonden we op de twaalfde plaats, en na deze wedstrijd staan we …. nog steeds op de twaalfde plaats!' Ja, ja, als het gaat om de burger moed inpraten, dan kun je Keesie erbij hebben. Maar omdat we op onze leeftijd dingen steeds sneller vergeten, zijn we die eerste zeven wedstrijden al lang vergeten (op dat ene gelijkspelletje tegen AMVJ na) en kunnen we nu teren (en vooral ook voortborduren) op die dikverdiende drie punten tegen Martinus. Het zal niet lang meer duren voordat wij de Rode Lantaarn zullen overdragen aan een van de andere teams in onze afdeling en wij opklimmen naar een plek op de ranglijst die beter past bij ons niveau dat dit seizoen zo lang verborgen is gebleven.

The Smore