Pancratius vet1 – TOB vet1 8-1

Het is een moeilijke wedstrijd om te verslaan. Waren wij nou zo sterk of waren zij nou zo zwak? De waarheid ligt ergens in het midden al kan ik me voldoende wedstrijden herinneren waarin de tegenstander niet sterk speelde en wij desalniettemin geen resultaat behaalden. Dat haalden we nu wel. Wij waren dus zo sterk, is mijn conclusie na een demonstratie van 90 minuten. Een 8-1 overwinning mag er wezen.  Binnen de wedstrijd hield een aantal veteranen nog een onderling wedstrijdje, wie miste de makkelijkste doelkans? De kanshebbers op deze titel waren afgelopen zaterdag Thieu, Jan en Kees. Thieu in de eerste helft en Kees in de tweede helft presteerden het om een voorzet óp de doellijn respectievelijk naast en in de handen van de keeper te schieten en Jan wist op weergaloze wijze na een nog weergalozer solo waarin hij de hele verdediging én de keeper op het verkeerde been en de grond had gedwongen voor een vrij doel vanaf 4 meter keihard naast te schieten. Bij de misser van Thieu was het nog billen knijpen, want in die fase was het nog 0-0, een stand die veel te lang op het bord bleef. Een paar keer was de eindpass heel matig en Jan schoot enkele keren net langs de verkeerde kant van de kruising. Maar... als je maar vaak schiet, dan schiet je ook wel een keer raak. En hoe. Na een afgeslagen hoekschop zette Jan met een schitterende lichaamsschijnbeweging zijn tegenstander voor de zoveelste keer volledig voor schut. Vanuit een lastige hoek vlak bij de achterlijn streelde hij met zijn fluwelen linkervoet het leer dat met een prachtige curve in de uiterste linkerkruising verdween. 1-0 dus. Wel fijn, want ondanks het betere van het spel waren we achterin een paar keer door onkunde van de Tobbers door het oog van de naald gekropen. 

Maar zoals gezegd, het was afgelopen zaterdag ook een wedstrijdje onderling. Bijvoorbeeld wie het mooiste doelpunt zou gaan maken die middag. Pieter deed zeker een gooi naar die titel. En ik zeg dat niet zodat hij tijdens de training en de wedstrijd wat minder op me moppert (motiveren, zou hij het zelf noemen). Zijn doelpunt, onze tweede van de middag, was werkelijk van een Bergkampiaanse schoonheid. Een voorzet van risiCoos van de rechterflank werd door Pietje met een achteloze voetbeweging in één beweging geheel intuïtief over de uitlopende doelman getild. Dit wonder van fijngevoeligheid werd in de tweede helft geëvenaard door een Ronaldo-achtig doelpunt van Alfred. Nadat Alfred de bal eerst keihard via de paal het veld in had doen terugstuiteren was Jan zo attent om de bal vlak bij de zijlijn en het hoekschopvakje binnen te houden. Zonder zich te bedenken en met de eerder gememoreerde hoge strelingsfactor schoot hij de bal strak voor in het vijfmetergebied ter hoogte van de eerste paal. Alfred had het met zijn voetbalgogme uiteraard haarfijn goed ingeschat en bereikte met een korte loopactie op precies het goede moment de strakke voorzet van Jan om deze met een keiharde kopstoot achter de kansloze keeper te plaatsen. Een wereldgoal. Ik weet niet meer welke goal dit precies was, maar ik meen de achtste.  In ieder geval niet de belangrijkste. Dat was mijne inziens de vierde. Nadat we met een veilige 3-0 de rust in waren gegaan omdat ook Ron op handen en voeten met borst en hoofd een balletje in het doel had gewerkt, kwamen de Tobbers na de rust redelijk goed terug. Hun gevaarlijkste speler klopte bij een diepe bal op links in een sprintduel enkele verdedigers van ons en verschalkte Paul, die geen hele moeilijke middag had, maar wel de gebruikelijke degelijkheid uitstraalde van de laatste weken. Daardoor was het dus 3-1 en leek het nog even mogelijk dat de wedstrijd zou kantelen. 

Totdat.... totdat comeback king Kees de Rooij het veld betrad voor de moegestreden Ron. Koud in het veld na 12 jaar zonder een competitiewedstrijd in de benen, kreeg hij de bal ingespeeld in de voorste linie. De geboren linkspoot heeft weliswaar weinig competitiekilometers in de benen de afgelopen jaren, maar heeft heel goed opgelet. Een moderne flankspeler komt anno 2017 ook in de bal, is tweebenig, kapt naar binnen én denkt aan meer dan alleen zichzelf. Hoe groot de verleiding ook was om direct op doel te schieten, koos hij voor een veel lepere oplossing en dat was voor de prima mee opgekomen Alfred die hij een 100% doelkans gaf. En Alfred is een jongen die raad weet met 50 % doelkansen of nog minder en dus drukte hij - een minuut na zijn rentree na een lange blessure - af voor de beslissende 4-1. En dat Kees bewees een echte teamspeler te zijn, bleek amper twee minuten later toen hij Coen vrijzette voor de keeper. Het is ongelooflijk hoe simpel voetbal lijkt als je die twee doelpunten ziet. En in dat opzicht dingen ook deze twee doelpunten met puntgave assists van Keesie mee naar de goal of the match.

Ik ben echt de tel kwijt en heb nu volgens mij zes doelpunten in geuren en kleuren verteld. Ergens aan het einde van de wedstrijd liet Jan, die weer een hele puike partij speelde (zie hiervoor) voor de zoveelste keer zijn hielen zien aan een hele trits verdedigers en rondde met een geplaatst schuivertje af. En Coentje die gretig inviel in de tweede helft ging nog een keer voor succes, maar zag zijn bal gestopt door de keeper. Hoewel de wedstrijd al lang en breed was gespeeld, was het lekker dat Alfred nog tegen de rebound kon aanlopen en zo zijn derde treffer van de middag kon maken.

Het is een ongelooflijke weelde dat we als veteranen kunnen putten uit zoveel oud talent dat plotseling weer met de neus aan het venster tikt. Langs de kant stonden twee Badhoevedorpers die vooruit waren gestuurd om te kijken hoe zij het aanstaande zaterdag moeten aanpakken tegen de kampioenen. Met het angstzweet tussen de bilspleet dropen zij af voor tactisch topoverleg met hun ploeggenoten die hun wedstrijd van afgelopen zaterdag tegen HBC gecanceld zagen. Maar ik vermoed dat het tevergeefs zal zijn. Na volgende week zullen de verhoudingen in Badhoevedorp Noord definitief weer hersteld zijn en zijn de Pancratiusveteranen weer de koningen van het dorp. Sportclub Badhoevedorp zal een speelbal zijn van de herboren veteranen van Pancratius.

The Smoor(grensrechter van dienst)