Pan vet 35 - HBC vet 35. 7-4

Het waren afgelopen zaterdag twee totaal verschillende wedstrijden. Terwijl de verslaggever samen met voetbalkenner/afbeladres/parttime herintredend voetballer Keesie likkebaardend langs de lijn zat, kijkend hoe de matadoren tussen de witte lijnen de ene na de andere prachtige aanval op de mat legden, mopperden dezelfde elf veteranen binnen de lijnen zichzelf en elkaar uit de wedstrijd. En dat was dus dezelfde wedstrijd!

Volkomen onterecht. Daarom is Paul's proza voor één weekje Paul's prozac. Om de algemene depressie die vandaag over het elftal ligt te verdrijven, zal ik maar zeggen. Daar komt ie....

Pieter was de veel en vaak in de bal komende balvaste spil op het middenveld waar hij heerste als in zijn beste dagen en strooide met slimme passes als het kon en temporiserende tikjes als balbezit een verstandiger optie was. Jan Smit, die met het vorderen der jaren nog elke dag beter wordt was een onophoudelijke plaag voor wie er ook op zijn pad kwam tijdens zijn lichtvoetige rushes over het veld. Edwin speelde een goede partij op zijn vertrouwde plek in de achterste lijn en Eling was zijn - zoals hij zelf na afloop zei - 'net zo langzame tegenstander als hij' voortdurend de baas in de felle duels. Coentje swingde over het middenveld als een oude soulartiest op het podium. En de ook veel mopperende Coosie maakt de afgelopen weken en ook deze week zoveel nuttige kilometers op de rechterflank dat zijn tegenstanders hem meestal twee of drie keer tegenkomen. 

Kortom, er was geen vuiltje aan de strakblauwe lucht. Dat vertaalde zich dan ook in de score. Na een ongelukkige eigen doelpunt van Bart die bij een voorzet in de zon keek en een door Paul Sla nog net met de vingertoppen beroerde bal ongelukkig in zijn eigen doel schoot, was het Koos B die niet gehinderd door zijn slechte achillespezen opstoomde naar het strafschopgebied van HBC. Hij zag zijn voorzet geblokt door een verdediger, maar met de hand. De toegekende penalty werd door onze inmiddels vaste penaltykiller Jan droog in de hoek geschoten. Ik zeg niet welke hoek, want ik weet dat dit verslag ook door tegenstanders wordt gelezen en het is wel fijn om bij een strafschop achterover te kunnen leunen omdat je gewoon zeker weet dat ie erin gaat. 

Nog geen minuut later belandde een aanval over veel schijven voor de voeten van Pietje op de penaltystip. Omdat de bal net niet helemaal lekker lag, besloot Piet in een split second de bal niet op doel te schieten maar richting doelgebied te steken waar de opstomende Coosie hard en diagonaal inschoot. Weer een paar minuten later passte Pieter de bal vanaf net over de middellijn strak in de diepte. De bal kon langs een meetlatten zo strak en had ook de perfecte snelheid, wat niet wegneemt dat er maar één man is die zo'n bal zó enorm lekker tegen de touwen kan rammen. En die man heet Jan. Een beauty (die goal dan bedoel ik, al is onze Jan ook nog altijd een knappe verschijning op zijn 62ste).

Zoals gezegd, het was genieten, want Jan' s doelpunt betekende na de snelle 1-0 achterstand een 3-1 voorsprong. Maar... dat vonden de spelers in het veld helemaal niet. Die zagen een compleet andere wedstrijd. Pieter mopperde als in zijn beste dagen op zijn medespelers, Edwin liep pardoes het veld uit omdat hij vond dat zijn coaching van de verdedigers niet op de juiste waarde werd geschat, Dennis was even moe en liep op een gegeven moment ook gewoon het veld af zonder dat een wisselspeler hem was komen vervangen. En Eling ging zich druk maken over het feit dat Paul Sla, wiens autoriteit op het gebied van het toedelen van de posities normaalgesproken nooit wordt bestreden, in de tweede helft Aadje als laatste man opstelde achter hem. En Aad wond zich op zijn beurt weer bovenmatig op over die ene verkeerde bal die Pietje in de tweede helft gaf toen hij - als laatste man inderdaad - 80 meter had overbrugd bij een snelle counter en op de rand van het strafschopgebied de bal verkeerd kreeg aangespeeld en er dus een levensgrote kans verloren ging. The Smore moest aan de kant alle zeilen bijzetten om iedereen toch op zijn minst binnen de lijnen te houden en de koppies omhoog te laten houden.

Kortom, het was zeer onrustig binnen de lijnen, terwijl Paul en Keesie aan de zijlijn dus nog steeds onophoudelijk zaten te genieten op het houten bankje naast het veld. Zij zagen dat HBC in de eerste helft de vlotte 3-1 achterstand rechttrok, al hadden de Heemstedelingen daarbij bijzonder veel geluk. Eerst was het Paul Sla die na enkele katachtige reacties en dito reddingen, de makkelijkste bal die hij kreeg te verwerken over zijn handen in het doel liet rollen. En een door Ale gekraakt schot kwam met veel geluk voor de voeten van een aanvaller van HBC die de gelijkmaker kon binnentikken vanaf 4 meter. Edwin liep daarbij alweer te mopperen dat Aad, die de geblesseerd uitgevallen Koos moest doen vergeten op de linksbackpositie, te slapjes reageerde, maar ik zag het toch gewoon als een ongelukkige gelijkmaker. Die arme Aad wordt ook maar overal misbruikt als een goedkope hoer en krijgt dan ook op de koop toe nog te horen dat hij zijn been eerder had moeten uitsteken.

Met goede moed/met de koppies diep tussen de schouders (doorstrepen wat niet van toepassing is) zochten we de kleedkamer op. De bemoedigende woorden van de Smore die, wederom geblesseerd, de optimistische positivo aan de wal (wat iets heel anders is dan een beste stuurman) was, landden in onvruchtbare grond. Mokkend werd het veld weer opgezocht voor de laatste 45 minuten. De verslaggever pakte zijn telraam er maar snel weer bij, want binnen tien minuten stond de 5-3 op het scorebord. De verslaggever had het zelf zo druk met dat telraam dat hij alleen nog weet dat Pieter bij 1 doelpunt aan het eind van weer een vloeiende aanval over veel schijven stond. De maker van het vierde of dus het vijfde doelpunt is mij even ontschoten. Ik verwijs daarvoor naar de statistieken van the Salad Man. 

The salad man, nog zo'n veteranencrack die zoals bijna elke week zijn mannetje stond, maar toch licht chagrijnig over het prachtige kunstgras liep afgelopen zaterdag. 'Krijgt HBC godverdego... bijna geen kansen, zeilt er wel een schot dat meer bedoeld leek als voorzet zomaar pardoes over mijn hoofd het doel in', verzuchtte Paul die ook al slechte herinneringen had aan tegendoelpunt 1 en 2. Maar gelukkig kreeg Hij de kans zijn optreden toch nog glans te geven, want Eling sloeg in een reflex met zijn hand naar een harde voorzet, waarna scheidsrechter Ben Frakkerk uit Uddel niets anders kon doen dan, net als in de eerste helft bij ons, een penalty toe te kennen. Als een ware Hans van Breukelen wist Salad de penaltykiller van HBC te beïnvloeden. De daverende knal stuiterde via de paal terug het veld in. Dat was een meevallertje, maar dat mocht ook wel een keer.

Nadat HBC vanwege een blessure met tien man verder moest, was de weerstand van de Heemstedelingen definitief gebroken. Het was Jan die de verdediging weer helemaal dolde en Coen in de gelegenheid stelde rustig af te ronden met zijn slechte rechtervoet. En ook Ron had ook nog zijn aandeel door attent te reageren toen de bal voor zijn voeten belandde op de rand van de zestien.

Kortom, het was een heerlijke middag voor de verslaggever van dienst. Als er zoveel zuurpruimen op het veld lopen die hun eigen prestatie en de prestaties van hun ploeggenoten naar beneden proberen te halen, dan móet er een Meneer Denkers après-la-lettre opstaan om de negativiteit te verdrijven. En zo vlak voor Pasen vond ik het een mooi gepast moment om die rol te vervullen. Maar, beste vrienden, veteranen, de rol als psycholoog die Prozac moet (voor)schrijven leg ik met liefde volgende week weer naast me neer. Dus: ga volgende week gewoon net zo genieten van het spel als ik dat heb gedaan afgelopen zaterdag.

The Smore