AFC veteranen - Pancratius veteranen 1-6

6-1 winst. Appeltje-eitje, stukje cake, zou je zeggen. Toch zag het er in de eerste helft nog niet naar uit dat we naar zo een riante overwinning zouden spelen. Sterker nog, we kwamen op achterstand.

Ale moest al vroeg naar de kant door een opspelende blessure. In de verdediging moest snel worden geschakeld. Koos kwam in het veld maar ging natuurlijk linksachter spelen. Frank werd weggestuurd van die positie, maar schoof niet op naar de stopperpositie maar één positie verder naar rechtsback, waar hij Stefan verzocht de plek van Ale over te nemen. Spoorslags begaf ons manusje-van-alles zich naar die plek om samen met Aad (nog zo’n manusje) het centrum van de verdediging te vormen.  

Als je er niet bij bent geweest, snap je helemaal niks van deze vorige alinea en onze eigen verdediging was trouwens ook van slag. AFC had echter niks te maken met onze positionele problemen en ging gewoon door met voetballen. Net toen Stefan in zijn positie stond werd zijn tegenstander aangespeeld. Hij won het man-tegen-manduel weliswaar, maar verloor ook de bal uit het oog. Die bleef liggen op 8 meter van het doel en werd langs Paul geschoten.

Het probleem in de eerste helft leek te zijn dat we met te veel man voor de bal speelden. Smore en Dijk vormden het spitsenduo met iets te weinig terugverdedigdrang. Pieter en Coen hadden duidelijk meer aanvallende intenties dan verdedigende en Frank en Remco waren aan de rechterkant ook regelmatig te druistig en vergaten te pas en te onpas hun verdedigende taken. We creëerden daardoor weliswaar veel kansen, maar achterin moest Jan flink aan de bak om de AFC’ers die regelmatig ongehinderd het middenveld overstaken, te stuiten in hun opmars, voordat Aad en Stefan het laatste corrigerende werk deden. Een of twee keer kwamen we goed weg bij enkele gevaarlijke situaties in het doelgebied en één keer was er een briljante tip-out van onze Salad man voor nodig om de tweede treffer te voorkomen.

Maar voorin creëerden we dus kans op kans, maar Smore en Dijk hadden de ziekte van Luuk de Jong ( dank Ron voor deze diagnose), met andere woorden: zij wisten de makkelijkste kansen nog om zeep te helpen. Smore door zijn getreuzel en drang om alleen Bergkampjes te maken in plaats van gewoon eens simpel af te drukken en Ron door getreuzel en drang om toch nóg een keer te kappen. Wel bracht Ron onze jarige Job (ehh Coen) na wat kap-en draaiwerk nog een keer goed in stelling, maar die schoot tegen de keeper die goed reageerde op zijn harde schot. 

Tellen we daar dan nog de kans van Pieter bij op die als ware hij Messi himself de hele verdediging voor gek zette met een weergaloze solo-actie, maar helaas een teen te kort kwam voor het beslissende stiftje op de taart, en de goede verstaander snapt dat we in die eerste helft eigenlijk al met 5-0 voor hadden moeten staan.

Maar dat is allemaal “als” en daar heb je niks aan.  ‘As’ is verbrande turf, plachtte Dirk Burgers vroeger te zeggen in de Jordaan, dus bleef het bij 1 doelpunt van Coen dat volledig op zijn eigen conto was te schrijven. Ik wil er bij Sla voor pleiten degene die Coen de bal gaf ergens ver op eigen helft, GEEN assist te geven voor de statistieken, maar vrees dat dit geen gehoor vindt bij de strenge Salad Man.

De tweede helft moest het karwei dus nog worden afgemaakt. Een flink plukje verse krachten werd de wei ingestuurd. En daar werden we niet slechter van. Zo stond Onno, net terug van een vakantie in Portugal, op een meter of 8 diagonaal voor het doel goed opgesteld toen Aad één van zijn befaamde kansloze Aad-ballen van zijn wreef liet vertrekken. Maar...zo zie je maar weer, dat zijn helemaal geen kansloze dieptepasses. De afgelopen 28 jaar was er gewoon nooit een medespeler van Aad die zijn schitterende dieptepasses op waarde wist te schatten. Maar nu hebben we hem in de persoon van Onno. Met een krachtige kopstoot van zijn gebruinde bolletje in de verre hoek promoveerde hij de schitterende dieptepasses van Aad tot een doelpunt (2-1). Een paar minuten later al maakte Onno de 3-1. Een diepe bal (ik ben even vergeten of deze briljante pass óók weer van Aad kwam, maar dat moet haast wel) bleef een beetje hangen in het strafschopgebied, waarna hij met enig fortuin de bal met een boogje tegen de touwen werkte. 

We waren los, zo leek het, maar Frank taxeerde een diepe bal in ons strafschopgebied niet helemaal goed en kreeg hem ongelukkig tegen zijn hand. Ik zou bijna zeggen: de hand van God, sinds hij in Uddel woont. De daarop volgende strafschop werd echter niet benut. Was het eerst de hand van God die leidde tot de penalty, nu was het het bekende engeltje op de lat dat voorkwam dat AFC de anschlusstrefer maakte. Een meevallertje, want hoewel we inmiddels een stuk beter waren, was de 2-3 op dat moment toch vervelend geweest. 

Daarna ging het hard. Pieter, die in de eerste helft dus ook al lekker op dreef was, begon aan zijn beste fase van deze wedstrijd; ik kan wel zeggen de beste fase van dit seizoen en ik denk zelfs de beste fase van het laatste decennium, toen hij een diepe bal (ik ben even vergeten of deze briljante diepe bal mogelijk weer van de gouden voet van Adriaan kwam) op een briljante manier aannam om daarna nog briljanter in één beweging zijn tegenstander tot een figurant te degraderen door hem door de benen te spelen. Met zijn slechte linkerbeen (maar alles is relatief, want menigeen zou jaloers zijn als zijn beste been net zo goed is als Piet’s slechte been) plaatste hij de bal met zo’n lekker effect in de linker hoek. Heerlijke treffer. 

Maar de koek was nog niet op. Frank had veel vrijheid achterin bij de opbouw en zag Pieter net voor de middellijn wachten op een pass. Bij AFC hadden ze Piet volledig over het hoofd gezien. Met een half vrij veld voor zijn voeten stoomde hij op naar de keeper. Voor menigeen is er dan voldoende tijd om flink nerveus te worden, omdat je over zes of zeven manieren na kunt denken hoe je de bal langs de keeper gaat schieten. Pieter handelde op pure voetbalintuïtie en schoof de bal schijnbaar simpel langs de doelman voor de 5-2. Dat dat nog niet zo heel simpel is, bewees Remco vlak voor tijd toen hij na een goede loopactie en dito pass van Smore volledig vrij op de keeper afliep. Normaalgesproken denkt Remco niet na en trekt hij keihard de trekker over, maar deze keer ging hij nadenken. Niet meer doen Remco (grapje Rem). 

Het maakte ook niet zoveel uit, want the Smore had de stand inmiddels al op 6-1 gebracht. Na zijn matige eerste helft was hij op de bank gezet, maar toen de voor Ron ingevallen Ard na 10 minuten alweer geblesseerd naar de kant moest (na eerst nog even achteloos de bal op de lat te schieten) zag de éminence grise/beoogd bestuurslid/rasouwehoer zijn kans schoon met zoveel ruimte als de verdedigers van AFC ons inmiddels gunden. 

Pieter was weer een keer ijzersterk aan de bal, maar besloot de nog veel vrijer staande Smore de kans te geven de bal in het doel te schuiven. AFC is een tegenstander die hem wel ligt, want vorig jaar was hij ook al eens trefzeker tegen de Zuidassers.

Met drie overwinningen en twee gelijke spelen doen we lekker mee bovenin. Als we straks ook tegen Badhoevedorp en RCH punten gaan pakken, komt het eerste kampioenschap sinds 1923 toch echt in beeld. Alvast daarop vooruitlopend hebben we nog een flinke tijd het clubhuis (nooit kantine zeggen bij AFC) onveilig gemaakt.  Maar ja, de klok zou toch een uurtje teruggaan ‘s nachts.

Rest mij nog jullie op te roepen om maandagavond 30 oktober de Algemene Ledenvergadering van Pancratius te bezoeken, want daar staan belangrijke bestuursbenoemingen op de agenda.

De Smoor