Pancratius veteranen - Amstelveen Heemraad 2-2

Na de goede reeks wedstrijden waarin we nog niet hadden verloren, stond Amstelveen Heemraad afgelopen zaterdag op het menu. Een tegenstander die slechts met 2-1 had gewonnen van AFC (makkie dus), maar ook maar nipt van Badhoevedorp had verloren (uitkijken dus). Er lag een zekere matheid over ons spel. Alsof we wilden aftasten met welk Amstelveen we deze week te maken zouden krijgen. 

Het heeft weinig zin om het te hebben over de spelers die er niet waren, zoals Alfred, Ale, Onno en Daan, want je moet het doen met de spelers die er wel zijn. Zoals de cracks Coen en Pieter en de van een geheimzinnig virus herstelde Kees Hoogvliet. Toch was het verdedigend wel improviseren. Met Bart op de bank, stelde Sla the Smore op als rechtsback, een positie waar hij weliswaar in 1971 zijn lange carrière ooit begon, maar ook een plek die hem niet echt past als een jas. Dat zorgt ervoor dat er weinig dreiging aan de rechterkant was, terwijl er wel tientallen meters vrije ruimte lag over die kant. Volgens Ed had dat mede te maken met het feit dat the Smore tijdens de match al te veel bezig is met het schrijven van het wedstrijdverslag, maar dat moet ik ontkennen. En toen Ed en Koos B alweer snel afhaakten met redelijk zware blessures, werd het achterin toch wel improviseren. Het resulteerde uiteindelijk ook in een verdiende treffer van de Amstelveners die met een goede combinatie door het hart van de defensie liepen, waarna een van hun voorwaartsen afrondde met een klein bekeken stiftje over de uitgelopen Salad Man.

Plotseling hervonden we ons en begonnen we aan de beste fase van de wedstrijd. Aad stuurde Kees met een pass de diepte in. Vlakbij de zestien controleerde Kees de bal knap om vervolgens met een bekeken en geplaatst schot de keeper kansloos te laten.  Dat was mooi voor Kees na een afwezigheid van vier weken. Niet lang daarna stuurde Jantje Pieter dwars door het midden de diepte in met een pass die precies paste, zoals Pieter het na afloop omschreef. Pieter maakte een klein sprongetje om de bal onder hem door te laten rollen om vervolgens beheerst af te ronden.

Met een mooie 2-1 voorsprong leek er in de tweede helft wederom geen vuiltje aan de lucht om ook Amstelveen aan de zegekar te binden. We namen het echter te gemakkelijk op. In de verdediging ging de bal oneindig traag rond. Er was geen initiatief en geen creativiteit en als er uiteindelijk voor een voortzetting vooruit werd gekozen, verdween die meestal regelrecht in de voeten van een Amstelvener. Wesley werd hoegenaamd niet aan het werk gezet in de spits. Toen Pieter het veld moest verlaten met een lichte hamstringblessure verloren we definitief de grip op het middenveld. Amstelveen dat zeker niet geweldig speelde, begon voorzichtig te denken aan een puntje. Een minuut of tien voor het einde viel dan ook de gelijkmaker. Wederom na een combinatie door het centrum.

Omdat de wedstrijd pas na 3 uur was begonnen, was de duisternis al flink ingevallen. Het is natuurlijk een lulexcuus, maar ik vond het hinderlijk donker. Ik heb me na de wedstrijd laten vertellen dat er best meer te vertellen was over deze wedstrijd dan ik hiervoor heb opgeschreven, maar in mijn herinnering was het de matigste en voor het publiek ook minst aantrekkelijke wedstrijd van dit seizoen, waarin we wél nog steeds ....ongeslagen zijn. Bijna hadden we nog de drie punten in huis gehouden, maar een afstandsschot van Stefan stuiterde via de lat helaas terug het veld in. Ik had het Stefan zeker gegund, want onze BN’er was zeker één van de minst slechte spelers deze middag, en ik zou -als hij had gescoord minimaal twee alinea’s hebben besteed aan dat doelpunt, maar eerlijkheidshalve moet ik schrijven dat 2-2 een goede afspiegeling was van de krachtsverhoudingen.

Ik wou er dan ook verder maar geen woorden meer aan vuil maken. 

Dus.

The Smore