Pancratius Zat. 2 – D.V.V.A. 2 2-2

Na de trieste konstatering van het wegvallen van enkele tegenstanders (en overwinningen!), de te magere vorm waarin menig te vet lichaam verkeerde en de gewoonweg te weinig punten-in-de-knip na drie duels, was er der Mannschaft veel aan gelegen er één of meerdere toe te voegen aan de afwezige Salad’s tables. Aangezien ook ce sont les goals qui font la victoire, was er eindelijk serieus nagedacht de lessen van Meneer van Basten in praktijk te brengen en trad men met liefst De Cock, Bonk, Brock, Fleet en Moi, en ook nog de Slager vanuit de rechtsbackpositie, in een aanvallende rol aan. Wegens het altijd warrige wisselbeleid duurde het tot in de tweede helft voordat er echt aangevallen kon gaan worden, maar dat drukte de pret over zoveel onderscheidend voetbal geenszins. Een nuttige vermeend-buitenspelgoal van Bonk en een beauty van Brock vermochten evenwel niet de aandacht van de gaten in de achterhoede weg te nemen, zodat men genoegen moest nemen met een puntendeling. Nou zijn de Kampioenen niet de meest asociaal-ingestelden en zien wij best het maatschappelijk nut van eerlijk delen, edoch wij hadden de gasten gaarne met lege handen terug naar huis gestuurd. De kwaliteit der gehaktballen in de kantine kon de stemming er ook al niet bovenop trekken, dus men bleef een beetje met een katerig gevoel – en pijn in de maag - zitten. Daarvoor werd overigens een goede remedie gevonden: hoogblond, lekker vochtig, tamelijk volumineus, precies zoals wij haar graag hebben...

Martin.