Pancratius Zat. 2 – R.A.P. (2-1)

Een week verder en reeds keert het tij ten goede. Nu zou ik graag claimen dat last week’s rant er iets mee van doen had, maar dat gaat te ver, zelfs pour Moi. Kreeg pas ‘s maandags na de wedstrijd een “bedankt, zal het plaatsen” van webmaster K. en alhoewel hij het wellicht voordien al had gelezen, was dit zeker voor de rest der Mannschaft niet het geval. Dus dat belooft wel heel veel goeds voor de komende weken: als we zonder afbrekend stukje op de website, zonder spiegel voor de uitgezakte vorm, zonder Cohen, Steef en de Cock in de as, zonder reminders aan het Super-Erfolgreiche 4-3-3 spel van weleer toch alweer tot een dergelijke overwinning in staat zijn, qué más entonces ? OK, Moi is er twee weken niet bij, maar dat hoeft niet fataal te zijn ! Zaterdag zag het talrijk opgekomen publiek Zaal-Building als vanouds buffelen op de midhalf, nog een paar keer zo en hij gaat toch echt weer aanspraak maken op zijn originele geuzennaam (de salon-voetballer verbergt at times nog nog een deel van het bouwwerk – een zaal is wel een building, maar niet elke building is een zaal, tenslotte). Ook Babe en Ale, beide mét zegen van hun gebedsgenezer, legden weer vele extra metertjes af, tot wanhoop van de RAP-pe spitsen. Alleen the younger Twiep vertolkte een wat onzeker rol: vorige week geblesseerd, eerste helft onzichtbaar (geen zegen van Sean?), toch maar wel even de 1-0 maken, en de tweede helft heer en meester op het middenveld met de andere salonvoetballers ! En ja, dat zal dit seizoen echt het probleem gaan worden: konstantheid, waarbij er meer dan de gewoonlijke 2 of 3 Kampioenen goed in het vel steken... Dat uiteindelijk de winnende nog viel voelde daarom wel een beetje als gevonden goud, want dat steken de meeste Kampioenen op dit moment toch echt niet, en dit was een tegenstander die zich boven ons op de ranglijst bevond. Soit, dat bevinden de meeste zich momenteel, maar na vandaag toch alweer eentje minder... De kansen nemen toe !

Martin.